ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଜଗତସିଂହପୁର ଟାଉନ ଷ୍ଟେଟବ୍ୟାଙ୍କରେ ଆସିଷ୍ଟାଣ୍ଟ ମ୍ୟାନେଜର ଥାଏ। ମୋତେ ସେତେବଳକୁ ବୟସ ୩୪ । ମୋ ଫାମିଲି କହିଲେ କେବଳ ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ ରେଣୁ ଆଉ ୩ ବର୍ଷର ଛୋଟ ପୁଅ। ରେଣୁ ଅନୁଗୋଳରେ ଆମ ଗାଁ ପାଖ ସରକାରୀ ହାଇସ୍କୁଲରେ ଟିଚର। ମୋ ବାପାବୋଉ ଆଉ ସେମାନେ ସବୁ ଏକାଠି ରହୁଥାନ୍ତି। ମୁଁ ମାସକୁ ଥରେ ଦିଥର ଯାଇ ସେମାନଙ୍କ ଆଡୁ ବୁଲିଦେଇ ଆସୁଥାଏ।
ଶାନ୍ତିମାଉସୀଙ୍କ ସାଙ୍ଗେ ମୋର ବ୍ୟାଙ୍କରେ ହିଁ ପରିଚୟ। ବିଚାରୀ ବିଧବା ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ଜଣେ। ବ୍ୟାଙ୍କ ଖାତା ହିସାବରେ ବୟସ ୪୮ ବର୍ଷ। ପ୍ରତି ସପ୍ତାହରେ ତାଙ୍କ ଗାଁ ସ୍ଵୟଂସହାୟକ ଗୋଷ୍ଠୀର ପଇସା ଡିପୋଜିଟ କରିବାକୁ ଆସନ୍ତି। ମୋ ପାଖେ କାମ ତାଙ୍କର। ବିଜୁ ଜନତା ଦଳରେ ବି ଜଣେ ଜୋରଦାର ନେତ୍ରୀ ସେ। ଏବେ ପଞ୍ଚାୟତ ୱାର୍ଡ ମେମ୍ବର ଅଛନ୍ତି। ଝିଅ ବାହା କଲେଣି। ପୁଅ ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ କଣ ଗୋଟେ ଡିପ୍ଲୋମା କରୁଚି। ବର୍ଷେ ତଳେ ମୁଁ ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଆମ ବ୍ୟାଙ୍କରୁ ଗୋଟେ ଲୋନ କରେଇଦେଇଥିଲି। ସେଇଦିନଠୁ ମୋ ପ୍ରତି ତାଙ୍କର ଭାରି ସ୍ନେହ।
କଣ ପାଇଁ କେଜାଣି ଶାନ୍ତିମାଉସୀଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ମୋତେ ଭଲ ଲାଗେ। ସେ ବି ମୋତେ ଦେଖିଲେ ଖୁସି ହେଇଯାନ୍ତି। ଭାରି ଗପୁଡ଼ି ମାଇକିନା। ଯେତେବେଳେ ବ୍ୟାଙ୍କକୁ ଆସନ୍ତି ନେତା ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ଭଳି ତାଙ୍କ ପଛରେ ତିନି ଚାରିଟା ମାଇକିନା ନିଶ୍ଚେ ଥିବେ। ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ମାଉସୀ ବୋଲି ଡାକି ନମସ୍କାର କଲେ ତାଙ୍କ ମନ କୁଣ୍ଢେମୋଟ ହେଇଯାଏ। ଦେଖିବାକୁ ଗୁଣ୍ଠୁଣି ହାତୀ ପରି ମସ୍ତ ଚେହେରା, ଗୋରା ଆଉ ସୁନ୍ଦର ବି। ମୁଁ ତାଙ୍କ ମସ୍ତ ଗାଣ୍ଡି ହଲା ଚାଲିକୁ ନଜର ନକରି ରହି ପାରେନି। ମନ କେମିତି କେମିତି ହେଇଯାଏ।
ଦିନେ ସେ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ବ୍ୟାଙ୍କରେ । ସିଧା ମୋ ଚାମ୍ବରକୁ ଆସି ବସିପଡିଲେ ମୋ ଆଗରେ। ବ୍ୟସ୍ତ ଲାଗୁଥିଲେ। ମୁଁ ପଚାରିବାରୁ ଚୁପଚୁପ୍ ହେଇ କହିଲେ - ରବି ବାବୁ, ଗୋଟେ ବଡ ଆଶା ନେଇ ଆସିଚି। ତୁମେ ଯେମିତି ହଉ ଟିକେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବ।
ମୁଁ ହସିଦେଇ ପିଅନକୁ ଚା ଦି କପ ଆଣିବାକୁ ଅର୍ଡର ଦେଇ କହିଲି - ମାଉସୀ, ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନି। ଘଟଣା କଣ କୁହ।
ଶାନ୍ତିମାଉସୀ ଚାପା ଗଳାରେ କହିଲେ - ମୋ ଜ୍ବାଇଁ ପୁଅ ଗୋଟେ କୁକୁଡ଼ା ଫାର୍ମ କରିବେ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି। ସରକାରୀ ସ୍କିମରେ ୫ ଲକ୍ଷ ଲୋନରେ ଅଢେଇ ଲକ୍ଷ ସବସିଡ଼ି ସୁବିଧା ଥିଲା ଗଲା ଅଗଷ୍ଟ ମାସ ଯାଏ ... ମୁଁ ଜମା ଜାଣିପାରିଲିନି। ଏବେ ଅକ୍ଟୋବର ଆସି ହେଲାଣି। କଣ ଗୋଟେ ଉପାୟ କର। ମୋ ମୁଣ୍ଡ କାମ କରୁନି।
ମୁଁ କହିଲି - ହଁ ମାଉସୀ, ସରକାରଙ୍କର ସେଇ ସ୍କିମ୍ ତ ବନ୍ଦ ହେଇଗଲାଣି। ତୁମେ ବହୁତ ଡେରି କରିଦେଲ।
ତାଙ୍କ ମୁଁହ ଶୁଖିଗଲା। ମୁଁ ଆଲମାରୀ ଖୋଲି ଗୋଟେ ଫାଇଲ ଖୋଲି ଟିକେ ନୀରବ ରହି କହିଲି - ଗୋଟେ ବାଟ ଅଛି ଯେ କିନ୍ତୁ ଭାରି କଷ୍ଟକର ବ୍ୟାପାର।
ଶାନ୍ତିମାଉସୀଙ୍କ ମୁଁହ ଉଜ୍ଜଳ ଦିଶିଲା। ସେ ମୋତେ ନେହୁରା ହେଇ କହିଲେ - ରବି ବାବୁୁ, ତୁମେ କେମିତି ବି ହଉ ଚେଷ୍ଟା କରି ଲୋନ ଟା କରେଇଦିଅ। ଯାହା କିଛି ଖର୍ଚ୍ଚ ହବ ମୁଁ ଦବାକୁ ରାଜି।
ମୁଁ ମୁଚୁକି ହସି କହିଲି - ଏଇ ଚା' ଆସିଲାଣି, ଆଗ ଚା' ପିଅ। ତୁମେ କାଲି ଗୋଟେ ଦିମାସ ତଳ ପୁରୁଣା ତାରିଖରେ ଗୋଟେ ଆପ୍ଲିକେସନ ଦିଅ। ଆଉ ତୁମ ନାଆଁ ଗାଁ ଠିକଣା ଆଧାର ପାନକାର୍ଡର ଜେରକ୍ସ ଇତ୍ୟାଦି ସବୁ ଦିଅ। ଆପ୍ଲିକେସନଟାକୁ ହେଡ ଅଫିସକୁ ଯାଇ ଫାଇଲ ଭିତରେ ପୁରେଇବାକୁ ପଡିବ। ପୁରୁଣା ତାରିଖରେ ପୁଣି କମ୍ପ୍ୟୁଟରରେ ଚଢ଼େଇବାକୁ ହବ। ଭାରି ଝାମେଲା କାମ। ହଉ, ମୁଁ ଚେଷ୍ଟା କରିବି କେମିତି କାମଟାକୁ ଆଗକୁ ନେଇହବ।
ମୋ କଥା ଶୁଣି ଶାନ୍ତିମାଉସୀ ଟିକେ ଆଶ୍ବସ୍ତ ଦିଶିଲେ। ତାଙ୍କୁ ବିଦା କଲାବେଳେ ମୁଁ ପୁଣି ଥରେ ପଛରୁ ତାଙ୍କ ମସ୍ତ ଗାଣ୍ଡି ଉପରେ ଆଖି ଘୁରେଇ ଆଣିଲି। ଦରବୁଢ଼ୀ ମାଇକିନା ଏ ବୟସରେ ବି ପୁରା ଜବରଦସ୍ତ ଲାଗୁଚି।
ଆମ ବ୍ୟାଙ୍କର ଭୁବନେଶ୍ୱର ମେନ ବ୍ରାଞ୍ଚରେ ମୋର ଗୋଟେ ଖୁବ ଭଲ ସାଙ୍ଗ ଥାଏ। ତା ସଙ୍ଗେ କଥା ହେଲି। ଡକୁମେଣ୍ଟ ସବୁ ପଠେଇଲି। ସମୟ ସୁବିଧା ଦେଖି ମୋ ସାଙ୍ଗ କାମ କରିଦେଇଥିଲା। ଏବେ ଖାଲି ଲୋନ ଆପ୍ରୁଭାଲ ପାଇଁ ଅପେକ୍ଷା। ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଶାନ୍ତିମାଉସୀଙ୍କୁ ସେସବୁ କିଛି ଜଣଉନଥାଏ। କାମ ହବାକୁ ବହୁତ ଅସୁବିଧା ହଉଚି ବୋଲି କହୁଥିଲି। ସେ ମୋ ଉପରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭରସା କରି ରହିଥାନ୍ତି।ଏମିତି ପ୍ରାୟ ୨୦ ଦିନ ବିତିଗଲା।
ସେଦିନ ମେନବ୍ରାଞ୍ଚରୁ ସାଙ୍ଗଟା ଫୋନ୍ କରିଥିଲା। ଲୋନ ଆପ୍ରୁଭାଲ ହେଇ ଯାଇଚି। ସପ୍ତାହେ ଭିତରେ ଆକାଉଣ୍ଟକୁ ଟଙ୍କା ଆସିଯିବ।
ମୁଁ ଶାନ୍ତିମାଉସୀଙ୍କୁ ଫୋନ କରି କହିଲି - ମାଉସୀ, ତୁମପାଇଁ ଭଲ ଖବର ଅଛି । ଘରକୁ ମୋତେ ଚା ପିଇବାକୁ ଡାକ। ସେଠି କହିବି।
ସେ ଖୁସିରେ ଉଛୁଳିପଡ଼ି କହିଲେ - ଏ ମା, କେମିତିକା କଥା କହୁଚ.. ତୁମକୁ ମୋ ଘର କବାଟ ସବୁବେଳେ ଖୋଲା। ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଆସ, ଚା ପିଇବା ଆଉ କଥା ହବା।
ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଲି। ସେ ଖୁସି ହେଇ ମୋତେ ଭିତରକୁ ଡାକି ବସେଇଲେ। ଚା ତିଆରି କରି ଆଣିଲେ। ମୁଁ କହିଲି - ତୁମ ଲୋନ ହେଇ ଯାଇଚି। ଦି ତିନ ଦିନ ଭିତରେ ହେଡ୍ ଅଫିସରୁ ଫାଇଲ ଆସିଯିବ। ମୁଁ ସାଇନ୍ କଲାପରେ ତୁମ ଆକାଉଣ୍ଟକୁ ଟଙ୍କା ଯିବ।
ମୋ କଥା ଶୁଣି ମାଉସୀଙ୍କ ଖୁସି କହିଲେ ନସରେ। କହିଲେ - ଯା ହଉ ରାଜୁ ବାବୁ, ତୁମେ ଲାଗିଲ ବୋଲି ସିନା ..ସବୁ ତୁମ ଦୟା। ତୁମ ପାଖେ ଆମେ ସମସ୍ତେ ଋଣୀ। ଏବେ କୁହ ତୁମକୁ କେତେ ଦେବି ? ଆଗୁଆ କାଳେ ଦରକାର ପଡିବ ବୋଲି ଏଟିଏମରୁ ଉଠେଇକି ରଖିଚି।
ମୁଁ କହିଲି - କଣ କହୁଚ ମାଉସୀ.. ତୁମ ପାଖରୁ ମୁଁ ପୁଣି ଟଙ୍କା ନେବି ?
ସେ କହିଲେ - ଆରେ ବାବା, ଆଜିକାଲି ବିନା ଟଙ୍କାରେ କଣ ହଉଚି ଯେ। ତୁମେ ମୋ ପାଇଁ କେଡେ ବିପଦ କାମ ହାତକୁ ନେଲ। ଲାଜ କରନି। ନହେଲେ ମୋ ମନ ଦୁଃଖ ହବ।
ମୁଁ ହସିଦେଇ କହିଲି - ମାଉସୀ, ସବୁ ଜିନିଷ ଟଙ୍କାରେ କିଣି ହୁଏନି। ସ୍ନେହ ସମ୍ପର୍କ ବଡ଼ କଥା।
ମୋ କଥା ଶୁଣି ସେ ଖୁସିରେ ଗଦଗଦ ହେଇ ପଡୁଥିଲେ।
ମୁଁ କହିଲି - ମାଉସୀ, ଏତେବଡ଼ ନହବା କାମ ଭଲରେ ଭଲରେ ହେଇଗଲା। ଚାଲୁନ ସାଙ୍ଗ ହେଇ ମୋ କାରରେ ଯାଇ ପୁରୀ ଠାକୁର ଦର୍ଶନ କରି ଆସିବା। ଶନିବାର ଯିବା, ବୁଲାବୁଲି କରିବା, ପରଦିନ ସକାଳୁ ଠାକୁର ଦର୍ଶନ ସାରି ଫେରି ଆସିବା।
ଶାନ୍ତିମାଉସୀ ମୋ ପାଖରୁ ଏମିତି ଗୋଟେ ପ୍ରସ୍ତାବ ଶୁଣି ଟିକେ ଥମଥମ ହେଇଗଲେ। ଲାଜେଇଯାଇ କହିଲେ - ଏ ମା, ତୁମ ସାଙ୍ଗେ ଗଲେ ସମସ୍ତେ ଜାଣିବେ.. କେତେ କଥା କହିବେ। ଏଇ ବୁଢ଼ୀ ବୟସରେ ମୋ ସାଙ୍ଗେ ବୁଲିବାକୁ କଣ ତୁମକୁ ଭଲ ଲାଗିବ ?
ମୁଁ ଟିକେ ମୁହଁ ଶୁଖେଇ କହିଲି - କିଏ କାହିଁକି ଜାଣିବ ଯେ ? ମୁଁ ଜାଣିଚି ପରା ତୁମେ କିଛି ଗୋଟେ ବାହାନା କରି ମନା କରିବ। ତୁମର ମୋ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ଉପର ଦେଖାଣିଆ।
ମୋ କଥା ଶୁଣି ଶାନ୍ତିମାଉସୀ ଛେପ ଢ଼ୋକିଲେ। ଟିକେ ଚୁପ ରହି ମୁରୁକି ହସା ମାରି କହିଲେ - ଆଛା, ପୁରୀରେ ଖାଲି ଠାକୁର ଦର୍ଶନ କରିବା ନା ଆଉ କଣ କାମ ଅଛି ?
ମୁଁ ହସିଦେଇ କହିଲି - ଖାଇବା ପିଇବା ବୁଲିବା ଗପିବା। ମାଉସୀ,ମନା କରନି...ତୁମକୁ ମୋ ରାଣ।
ଶାନ୍ତିମାଉସୀ ରାଣ୍ଡି ମାଇକିନା, ଭାରି ହୁସିଆର। ମୋ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ବୁଝିବାକୁ ତାଙ୍କୁ ବାକି ନଥିଲା। ସେ କିନ୍ତୁ ମୋତେ ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିବାକୁ ଚାହିଁ ନଥିଲେ। ମୁହଁରେ ଲୁଗାକାନି ଚାପି ହସି ପକେଇ କହିଲେ - ଯାଃ ..ମୋ ସାଙ୍ଗେ ବୁଲିବାକୁ ଲାଜ ଲାଗିବନି ତୁମକୁ ? ତୁମେ କେଡ଼େ ସୁନ୍ଦରିଆ ମରଦ ଟୋକା ଟେ...ମୁଁ ଆସି ବୁଢ଼ୀ ହେଲିଣି।
ମୁଁ କହିଲି - ବୁଢ଼ୀ ନା ଆଉ କିଛି ? ସତ କହୁଚି ମାଉସୀ, ଏବେବି ତୁମେ ୩୫ ରୁ ବେଶୀ ଲାଗୁନ। ଖାଲି ସାମାନ୍ୟ ଟିକେ ମୋଟୀ ହେଇ ଯାଇଚ ଯାହା।
ସେ ଚାରି ପଟକୁ ଟିକେ ଚାହିଁ ପକେଇ ହସି ଦେଇ କହିଲେ - ରବି ବାବୁ, ତୁମକୁ କଥାରେ ପାରି ହବନି। ତୁମ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ କଣ ମୁଁ ଜାଣି ସାରିଲିଣି। ହଉ, ମୁଁ ଯିବି ତୁମ ସାଙ୍ଗେ। ତୁମେ ଏତେ ସାହାଯ୍ୟ କରିଛ ଆମ ପାଇଁ। ତୁମ ମନ ଦୁଃଖ ହବାକୁ ଦେବିନି। ହେଲେ ଏକଥା ଯେମିତି ତୁମ ମୋ ଛଡା ତୃତୀୟ ଲୋକ କେହି ନଜାଣନ୍ତି। ଦି ତିନି ବର୍ଷ ହେଲାଣି ମୁଁ ବି ପୁରୀ ଆଡେ ଯାଇନି।
ମୁଁ କହିଲି - କାଲି ଶନିବାର, ମୋର ସେକଣ୍ଡ ସଟର ଡେ, ଛୁଟି। ତୁମେ ସକାଳ ଠିକ ୮ ଟା ବେଳକୁ ରିକ୍ସା କରି ବସଷ୍ଟାଣ୍ଡ ଆଡେ ଯିବ ..ମୁଁ ତୁମକୁ ବାଟରୁ ଉଠେଇନେବି। ତୁମେ ତ ଏମିତି ରାଜନୀତି କାମରେ ସବୁଆଡେ ଯାଉଛ। କେହି କିଛି ଭାବିବେନି।
ସେ ଫେଁ କିନା ହସି ପକେଇ କହିଲେ - ଭାରି ଚାଲାକ ତୁମେ। ଯାଅ ଶୀଘ୍ର। ସକାଳେ ଫୋନ କରିବ।
ସକାଳୁ ରେଡି ହେଇ ମୁଁ କାର ଧରି ବାହାରିଲି। ବସଷ୍ଟାଣ୍ଡ ରେ ଦେଖିଲି ଶାନ୍ତିମାଉସୀ ରିକ୍ସାରୁ ଓହ୍ଲଉଛନ୍ତି। କାନ୍ଧରେ ଭେନିଟି, ହାତରେ ଶାଢ଼ୀପଟା ବ୍ୟାଗ ଗୋଟେ। ବଢିଆ ସମ୍ବଲପୁରୀ ପାଟଟେ ପିନ୍ଧିଥାନ୍ତି ଟାଇଟ କରିକି। ମ୍ୟାଚ କରା ବ୍ଲାଉଜ। ଭାରି ସୁନ୍ଦର ଦିଶୁଥାନ୍ତି। ମୁଁ ହାତ ଠାରିଲି। ସେ ଚୁପକିନା ଆସି ମୋ ଗାଡ଼ିରେ ବସିଲେ। ମୁଁ ଡେରି ନକରି ଗାଡି ଷ୍ଟାର୍ଟ କରି ବାହାରିଲି।
ଭୁବନେଶ୍ୱର ପହଞ୍ଚିଲା ବେଳକୁ ଦିନ ୧୨। ବାଟରେ ବେଶୀ କଥା ହେଇନୁ। ସେ ଟିକେ ଚୁପଚାପ ରହୁଥାନ୍ତି। ଗୋଟେ ଭଲ ଏସି ରେଷ୍ଟୁରାଣ୍ଟ ରେ ଖାଇନେଲୁ। ତାପରେ ସିଧା ବାହାରିଲୁ ପୁରୀ।
ପହଞ୍ଚିଲା ବେଳକୁ ଦିନ ୩ଟା। ହୋଟେଲ ଆଗରୁ ବୁକ କରି ଦେଇଥିଲି। ବଢିଆ ଦାମୀ ହୋଟେଲ। ରୁମ ଭିତରେ ଦୁହେଁ ପଶିଲା ପରେ ମୁଁ ସାଙ୍ଗେସାଙ୍ଗେ କବାଟ ଲକ କରି ଶାନ୍ତିମାଉସୀଙ୍କୁ କୁଣ୍ଢେଇ ଧରିଲି। ସେ ଜୋରରେ ହସି ପକେଇଲେ, କହିଲେ - ଆରେ ବାବା, ଏମିତି ଉଚ୍ଛନ୍ନ କିଆଁ ? ମୁଁ କଣ ପଳେଇ ଯାଉଚି ? ରୁହ, ମୁଁ ବାଥରୁମରୁ ଫ୍ରେସ ହେଇକି ଆସେ। ତୁମେ ବି ଫ୍ରେସ ହୁଅ। ସମୁଦ୍ରକୂଳ ଆଡୁ ଟିକେ ବୁଲିକି ଆସିବା।
ମୁଁ ତାଙ୍କ ଓଠରେ ଗାଢୁଆ ଚୁମା ଟେ ଦେଇ କହିଲି - ମାଉସୀ, ତୁମେ ମୋତେ ପାଗଳ କରି ସାରିଲଣି।
ସେ ଆଖି ନଚେଇ କହିଲେ - ଯାଃ ଏଇତି ପାଈଁ ମୋତେ ନେଇକି ଆସିଛ, ନୁହେଁ ? ଛାଡ଼। ଜୋରରେ ପରିଶ୍ରା ଲାଗିଲାଣି ମୋତେ।
ଦୁହେଁ ଫ୍ରେସ ହେଇକି ବାହାରିଲୁ ସମୁଦ୍ରକୂଳ ଆଡେ। ମୁଁ ସୁଯୋଗ ଦେଖି ପାଖ ଦୋକାନରୁ ବଟାଭାଙ୍ଗ ଦି ଟେଳା ପାଟିରେ ପକେଇଦେଲି। ଶାନ୍ତି ମାଉସୀଙ୍କର ଟିକେ ବୁଲିବାକୁ ଇଛା, ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଜଲଦି ହୋଟେଲକୁ ଫେରି ତାଙ୍କ ସାଙ୍ଗେ ଘେଇଁ ହବାକୁ ଅସ୍ଥିର ହେଇ ପଡୁଥିଲି। ସନ୍ଧ୍ୟା ହେଲାରୁ ଫେରିଲୁ। ହୋଟେଲ ପାଖେ ତାଙ୍କୁ ଚାବି ଦେଇ ରୁମକୁ ପଠେଇଦେଇ କିଛି କାଜୁ, କୋଲଡ଼ ଡ୍ରିଙ୍କ ଆଉ ଫୁଲ ହ୍ବିସ୍କି ବଟଲ ଗୋଟେ କିଣିନେଲି। ପାଖ ମେଡ଼ିସିନ ଷ୍ଟୋରରୁ କଣ୍ଡମ ପ୍ୟାକେଟଟେ ବି ନେଇଗଲି।
ରୁମରେ ପହଞ୍ଚି କହିଲି - ମାଉସୀ ଆଜି ତୁମେ ବି ଦି ପେଗ ପିଇବ।
ସେ ଉଁହୁ ଉଁହୁ ହେଇ ହସି ପକେଇ କହିଲେ - ନା ବାବା ନା .. ମୋତେ ସେସବୁ କୁହନି।
ସେ ମିରର ପାଖେ ବସି ସଜ ହଉଥାନ୍ତି। ମୁଁ ରାତି ଖାଇବା ପାଈଁ ନାନ ଆଉ ବଟର ଚିକେନ୍ ଅର୍ଡର କରିଦେଲି। ଭାଙ୍ଗ ନିଶା ଧୀରେ ଧୀରେ ଚଢୁଥାଏ ମୋତେ। ଟିଭି ନିଉଜ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଦି ପେଗ ହ୍ବିସ୍କି ମାରି ମସ୍ତ ହେଇଗଲି। ରାତି ୮ଟା ବାଜିଲାଣି। ଶାନ୍ତିମାଉସୀ ମୋ ପାଖେ ଛିଡା ହେଲେ। ଓଃ ...ସଜବାଜ ହେଇ ଖୁବ ମସ୍ତ ଲାଗୁଥାନ୍ତି। ମୁଁ ଉଠିପଡ଼ି ତାଙ୍କୁ କୁଣ୍ଢେଇ ଧରି ବେଡ଼ ଉପରକୁ ଟାଣିନେଲି।
ପାଗଳଙ୍କ ଭଳି ତାଙ୍କ ଗାଲ ଓଠ ବେକରେ ମୁଁହ ଘଷି ଚୁମା ମାରି ପକେଇଲି। ସେ ବି ମୋତେ ଜାବୁଡି ଧରିଲେ ଜୋରରେ। ମୋ କାନରେ ଫୁସଫୁସ ହେଇ କହିଲେ - ଓଃ ରବି ବାବୁ, ଡେରି କରନି।
ମୁଁ ତାଙ୍କ ଓଠ କାମୁଡି ଚୁଚୁମି ଦେଲି। ସେ ଲାଜେଇକି କହିଲେ - ଲାଇଟ ଟା ଲିଭେଇ ଦିଅନା ପ୍ଲିଜ, ଏଇ ଥରଟା।
ଇଛା ନଥିଲେ ବି ମୁଁ ଉଠିକି ଲାଇଟ ଲିଭେଇଦେଇ ଆସିଲି। ତାଙ୍କ ଶାଢ଼ୀ ସାୟା ବ୍ଲାଉଜ ସବୁ ଖୋଲି ତଳେ ପକେଇଦେଲି। ପୁରା ଲଙ୍ଗଳା ହବାକୁ ସେ ପ୍ରତିବାଦ କରିନଥିଲେ। ରୁମ ଭିତରଟା ଅନ୍ଧାର। ମୁଁ ହାତ ମାରିଲି ତାଙ୍କ ଜଙ୍ଘ ସନ୍ଧିରେ। ଚାରିପାଖ ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ବାଳ। ବିଆ ଫାଟରେ ଆଙ୍ଗୁଳି ପୁରେଇ ଦେଖିଲି। ଭିତରଟା ଲାଳେଇକି ଉଚ୍ଛନ୍ନ। ଶାନ୍ତିମାଉସୀ ଉଠିପଡ଼ି ମୋତେ ଜୋରରେ ଟାଣିନେଲେ ତାଙ୍କ ଉପରକୁ।
ମୁଁ ବି ଅସମ୍ଭାଳ ହେଇ ପଡୁଥିଲି। ଡେରି ନକରି ତାଙ୍କ ଦି ଜଙ୍ଘ ମେଲାକରି ଧରି ଆଣ୍ଠୁମାଡ଼ି ହାମୁଡ଼ି ପଡିଲି। ବାଣ୍ଡ ଟୋପିକୁ ନେଇ ତାଙ୍କ ବିଆଫାଟ ତଳେଇକି ଲଗେଇ ମାଡିଦେଲି। ଉଃ ଉଃ ହେଇ ଶାନ୍ତିମାଉସୀ ହାତ ବଢ଼େଇ ମୋ ବାଣ୍ଡକୁ ଧରି ମୁଠେଇ ପକେଇ କହିଲେ - ହେ ଭଗବାନ...ତୁମ ଯନ୍ତ୍ରଟା ଏତେ ମୋଟା .. ମସ୍ତବଡଟେ ହେଇଚି.. ଆସ୍ତେକି ପୁରାଅ। ମୁଁ ୧୦ ବର୍ଷ ହେଲାଣି ଭିତରେ ନେଇନି। ଆଗ ଆସ୍ତେ କି ପୁରାଅ।
ତାପରେ ସେ ନିଜେ ମୋ ବାଣ୍ଡକୁ ହାତରେ ଧରି ତାଙ୍କ ବିଆ ମୁହଁରେ ଲଗେଇ ଦେଲେ। ମୁଁ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ପିଚା ହଲେଇ ମୋ ବାଣ୍ଡକୁ ପୁରା ମୂଳ ଯାଏଁ ପୁରେଇଦେଲି।
ଖୁବ ମସ୍ତ ହେଇ ମୁଁ ଶାନ୍ତିମାଉସୀଙ୍କୁ ପିଠିତଳୁ ଜାବୁଡି ଧରି ତାଙ୍କ ଓଠକୁ ଚୁମା ଦେଇ କହିଲି - ମାଉସୀ, ଭିତରେ ବୀଜ ବାହାରିଲେ କିଛି ଅସୁବିଧା ହବନି ତ ? କଣ୍ଡମ ବି ଅଛି।
ସେ ହସ ଚାପି କହିଲେ - କିଛି ହବନି। ମୋର ୩ ବର୍ଷ ହେଲାଣି ମେନସ ବନ୍ଦ ହେଲାଣି। ଆରାମରେ କର।
ମୁଁ ପିଚା ହଲେଇ ଘେଁଇବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲି। ଓଃ..ଦରବୁଢ଼ୀ ରାଣ୍ଡି ମାଇକିନା ବିଆ ଭାରି ଗରମ ଆଉ ମସ୍ତ ନାଳୁଆ ଲାଗୁଥାଏ। ଚପର ଚପର ଶବ୍ଦ କରି ମୋ ବାଣ୍ଡ ଦଳି ହେଇ ଖସଡୁଥାଏ ବିଆ ଭିତରେ। ଶାନ୍ତି ମାଉସୀ ବି ମସ୍ତ ମଜାରେ ତଳୁ ଗାଣ୍ଡି ହଲେଇ ମୋତେ ଥରକୁ ଥର ଜାବୁଡି ଧରୁଥାନ୍ତି। ତାଙ୍କ ଥଲଥଲ ଦୁଧକୁ ସାଉଁଳି ଦୁଧଭୁଣ୍ଡି ଯୋଡ଼ାକୁ କାମୁଡି ଚୁଚୁମିଲା ବେଳେ ସେ ଖୁବ ଗରମ ହେଇଗଲେ। ଜୋରରେ ସଁ ସଁ ନିଶ୍ୱାସ ଛାଡି ମୋତେ ଏତେ ଜୋରରେ କୁଣ୍ଢେଇ ଧରିଲେ ଯେ ମୁଁ ହଲି ପାରିଲିନି। ମୁଁ ବୁଝିଗଲି। ଚରମ ସୁଖରେ ତାଙ୍କ ବିଆରୁ ପ୍ରଚୁର ରସ ବାହାରି ଆସିଲା। ତାଙ୍କ ଅବସ୍ଥା ଲକ୍ଷ୍ୟ କରି ମୁଁ ବି ସମ୍ଭାଳି ପାରିଲିନି। ଆଉ ଚାରି ଛ ଥର ପିଚା ହଲେଇଲା ବେଳକୁ ତାଙ୍କ ବିଆ ଭିତରେ ମୋ ବାଣ୍ଡରୁ ପିଚକାରୀ ମାରିଲା ଭଳି ବୀର୍ଯ୍ୟ ବାହାରିଗଲା। ଓଃ... ଚରମ ଆନନ୍ଦରେ ମୁଁ ବିଭୋର ହେଇ ଶାନ୍ତିମାଉସୀଙ୍କ ଓଠ ଗାଲକୁ କାମୁଡ଼ି ଚୁଚୁମି ପକେଇଲି।
ଆମ ଦୁହିଁଙ୍କ ଉତ୍ତେଜନା ଶାନ୍ତ ହେଇଯାଇଥିଲା। ଦୁହେଁ ପରସ୍ପରଠୁ ଅଲଗା ହେଇ କିଛି କ୍ଷଣ ପଡିରହିଲୁ। ଶାନ୍ତିମାଉସୀ ଆଗ ବେଡ଼ରୁ ଓହ୍ଲେଇ ଦେହରେ ଲୁଗା ଗୁଡେଇ ହେଇ ବାଥରୁମକୁ ପଳେଇଲେ। ମୁଁ ଉଠି ଟାୱେଲଟା ପିନ୍ଧି ଲାଇଟ ଲଗେଇଲି। ୯ଟା ବାଜି ଗଲାଣି। ଆଉ ଟିକେ ପରେ ହୋଟେଲବାଲା ରାତି ଖାଇବା ନେଇକି ଆସିବ।
ବାଥରୁମରୁ ଶାନ୍ତିମାଉସୀ ବାହାରିବା ପରେ ମୁଁ ଯାଇ ଫ୍ରେସ ହେଇଗଲି। ଗରମ ଗରମ ନାନ ଆଉ ଗରମ ବଟର ଚିକେନ୍ ଆସି ଯାଇଥିଲା। ଦୁହେଁ ଖାଇ ବସିଲୁ। ଶାନ୍ତି ମାଉସୀ ଲାଜ ଲାଜ ହେଇ ମୁଚକି ମୁଚକି ହସୁଥାନ୍ତି। ମୁଁ ତିନିଟା ବଡ଼ ବଡ଼ ହ୍ବିସ୍କି ପେଗ ବନେଇ ପିଇଲି। ମନଟା ଭାରି ଖୁସି ଲାଗୁଥାଏ। ଟାୱେଲ ତଳେ ମୋ ବାଣ୍ଡ ପୁଣି ଧକ ଧକ ହେଇ ଗରମ ହବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲାଣି।
ଭାଙ୍ଗନିଶା ସେତେବେଳକୁ ମୋତେ ପୁରା ଝୁମ କରି ସାରିଲାଣି। ହ୍ବିସ୍କି ର ନିଶା ମୋତେ ପୁଣି ଉତ୍ତେଜିତ କରିଦେଇଥିଲା। ଖାଇସାରି ଆମେ ଦୁହେଁ କିଛି ସମୟ ଟିଭି ଦେଖିଲୁ। ତାପରେ ମୁଁ ଶାନ୍ତିମାଉସୀଙ୍କ ହାତ ଧରି ଟାଣିନେଲି ବେଡ଼ ଉପରକୁ।
ଲାଇଟ ଲାଗୁଥାଏ। ସେ ମୋ ମୁଁହରେ ତାଙ୍କ ମୁଁହ ଘଷିଲେ, ମୋ ଓଠକୁ ଚୁମା ଦେଲେ। ଲାଜେଇକି କହିଲେ - ସତରେ ରବି, ତୁମେ ମୋତେ ଏତେ ମଜା ଦବ ବୋଲି ମୁଁ କେବେ ଭାବିନଥିଲି। ଏତେ ସୁଖ ଜୀବନରେ ପ୍ରଥମ।
ମୁଁ ଶାନ୍ତିମାଉସୀଙ୍କ ଓଠରେ ଚୁମା ଦେଇ କହିଲି - ହଁ, ତୁମର ଯେମିତି ରସ ବାହାରିଲା ...ବାପ ରେ। ଏଇ ବୟସରେ ବି ତୁମର ଟୋକିଙ୍କ ଭଳି ରସ ।
ସେ ହସି ପକେଇଲେ, କହିଲେ - ୪୦ ରେ ବିଧବା ହେଲି ମୁଁ। ସମ୍ଭାଳି ନପାରିଲେ ଆଙ୍ଗୁଳି ମାରି ରସ କାଢିଦିଏ, କିନ୍ତୁ କୌଣସି ପୁରୁଷଙ୍କୁ ପାଖକୁ ପୁରେଇନି ଆଜି ଯାଏଁ। କିନ୍ତୁ ତୁମକୁ ମନା କରିବାକୁ ବିବେକ ମନା କଲା।
ମୁଁ ମୁଚକି ହସିଲି। ସେ ମୋ ଟାୱେଲ ଭିତରେ ହାତ ପୁରେଇ ମୋ ବାଣ୍ଡକୁ ମୁଠେଇ ସାଉଁଳିଲେ। କହିଲେ - ବାପ ରେ, ଏଇଟା ଖୁବ ମସ୍ତବଡ ଆଉ ତଗଡା ହେଇଚି। ମୋ ଭିତରେ ଏଇଟା ପଶୁଥିବାବେଳେ ଓଃ କି ମଜା।
ମୁଁ ତାଙ୍କ ଶାଢ଼ୀ ଟାଣି ତାଙ୍କୁ ଲଙ୍ଗଳା କରୁକରୁ ହସିଦେଇ କହିଲି - ତୁମେ ବି କମ ନୁହଁ ମାଉସୀ।
ସେ ବି ମୋ ଟାୱେଲ ଟାଣି ମୋତେ ଲଙ୍ଗଳା କରିଦେଲେ। ଦୁହେଁ ପରସ୍ପରକୁ ଚୁମା ଦେଇ କୁଣ୍ଢେଇ ଧରି ଗେଲ ହବାକୁ ଲାଗିଲୁ। ମୁଁ ତାଙ୍କ ଗାଣ୍ଡି ସାଉଁଳିଲି। ଓଃ .. ମସ୍ତବଡ ଓସାର ମାଇକିନା ଗାଣ୍ଡି। ଗାଣ୍ଡି କଣାରେ ଆଙ୍ଗୁଳି ମାରି କହିଲି - ମାଉସୀ, ପରେ କେବେ ଏଇଠି ସୁଯୋଗ ଦବ।
ସେ ଚିହିଁକି ଉଠି କହିଲେ - ଧତ ...ଛତରା।
ଭିଡାଦଳା ଆଉ ଚୁମ୍ବନ ଦିଆନିଆ ଭିତରେ ଉତ୍ତେଜନା ବଢିବାକୁ ଲାଗିଥିଲା। ଶାନ୍ତି ମାଉସୀ କହିଲେ - ରବି, ଏଥର ଉପରକୁ ଆସ। ସମ୍ଭାଳି ହଉନି ଆଉ। ନାଳେଇ ଗଲାଣି ମୋର।
ମୁଁ ଉଠିପଡ଼ି ତାଙ୍କ ଜଙ୍ଘ ଆଡେଇଧରି ତାଙ୍କ ବିଆକୁ ମେଲାକରି ଦେଖିଲି। ଦରବୁଢ଼ୀ ପାକଳ ବିଆ ଛେନାପୋଡ଼ ଭଳି ଦିଶୁଥାଏ। ଭିତରଟା ଲାଳ ଜକଜକ ହେଇ ସନ୍ତେଇକି କେମିତି ଗୋଟେ ମସ୍ତ ଏଭଦ୍ର ଗନ୍ଧ ହଉଥାଏ।
ସେ ଲାଜେଇକି କହିଲେ - କଣ ଏତେ ମନ ଧ୍ୟାନ ଦେଇ ଦେଖୁଛ ? ତୁମ ସ୍ତ୍ରୀର ଦେଖିନ କି ଆଗରୁ ?
ମୁଁ ହସିଦେଲି। ତାଙ୍କ ଗାଣ୍ଡି ଆଡେଇ ଗାଣ୍ଡିକଣା କୁ ନଜର କରୁକରୁ ଅସମ୍ଭାଳ ଉତ୍ତେଜନାରେ ଅସ୍ଥିର ହେଇପଡ଼ିଲି। ମାଡି ବସିଲି ଶାନ୍ତି ମାଉସୀଙ୍କୁ। ମସ୍ତ ହେଇ ପୁରା ୧୦ ମିନିଟ ଦଳିଭିଡ଼ି ଘେଁଇ ପକେଇଲି ଶାନ୍ତିମାଉସୀଙ୍କୁ। ଜୋର ଭାଙ୍ଗ ନିଶା ଯୋଗୁ ଶୀଘ୍ର ବୀର୍ଯ୍ୟ ବାହାରୁ ନଥାଏ। ଶାନ୍ତିମାଉସୀ ମସ୍ତ ମଜାରେ ଘେଁଇ ହଉଥାନ୍ତି। ତିନିଥର ରସ ବାହାରି ଗଲାଣି ତାଙ୍କ ବିଆରୁ। ଖୁବ ଡେରିରେ ମୋ ବୀର୍ଯ୍ୟ ବାହାରିଲା। ଚରମ ସୁଖରେ ମତୁଆଲା ହେଇ ମୁଁ ତାଙ୍କ ଉପରେ ହାଲିଆ ହେଇ ପଡିରହିଲି। ସେ ମୋ ପିଠି ମୁଣ୍ଡକୁ ସ୍ନେହରେ ସାଉଁଳି ପକେଇଲେ।
କେତେବେଳେ ଆମେ ଦି ଜଣ ଶୋଇପଡ଼ିଲୁ ଜଣା ନାହିଁ। ସକାଳ ୬ରେ ଶାନ୍ତି ମାଉସୀ ମୋତେ ଉଠେଇଲେ। ସେ ତାଙ୍କ ନିତ୍ୟକର୍ମ, ଗାଧୁଆ ପାଧୁଆ ସାରିଦେଲେଣି। ମୁଁ ଉଠି ମୋ କାମ ସାରିଲି। ଦୁହେଁ ତରତର ହେଇ ଠାକୁର ଦର୍ଶନ କରିବାକୁ ବାହାରିଗଲୁ। ଦର୍ଶନ ସାରି ଫେରିଲା ବେଳକୁ ଦିନ ୧୦ଟା। ହୋଟେଲରେ ଜଳଖିଆ ସାରିଦେଇ ରୁମକୁ ଫେରିଲୁ।
ମୁଁ ପୁଣିଥରେ ଶାନ୍ତିମାଉସୀଙ୍କ ହାତ ଧରି ଟାଣିଲି ବେଡ଼ ଉପରକୁ। ସେ ଲାଜେଇ ଗଲେ, କିନ୍ତୁ ମନା କଲେନି। ଦୁହେଁ ତରତର ହେଇ ଲଙ୍ଗଳା ହେଇ ପୁଣି ଗଣ୍ଠି ପଡ଼ିଲୁ। ପାଖାପାଖି ଅଧା ଘଣ୍ଟା ଥଟ୍ଟା ମଜା ଗେଲ ଭିତରେ ଘେଇଁ ହେଇ ମସ୍ତ ହେଇଗଲୁ।
ହୋଟେଲ ଛାଡିଲା ବେଳକୁ ଦିନ ୧୧। ଜଗତସିଂହପୁରରେ ପହଁଚିଲା ବେଳକୁ ସନ୍ଧ୍ୟା। ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ବସଷ୍ଟାଣ୍ଡରେ ଛାଡିଦେଲି। ସେ ରିକ୍ସା କରି ତାଙ୍କ ଘରକୁ ଗଲେ।
ଲୋନ ଟଙ୍କା ମିଳିବାପରେ ଶାନ୍ତିମାଉସୀ ମୋତେ ଘରକୁ ଡାକି ତାଙ୍କ ଝିଅଜ୍ବାଇଁ ଆଉ ପୁଅ ସାଙ୍ଗେ ପରିଚୟ କରେଇ ଦେଇଥିଲେ। ସମସ୍ତେ ମୋର ଖୁବ ଆଦର ସମ୍ମାନ କଲେ। ମୁଁ ଏଥର ମଝିରେ ମଝିରେ ତାଙ୍କ ଘରକୁ ଯାଉଥିଲି। ପାଖ ପଡ଼ୋଶୀଙ୍କ ସାମନାରେ ଶାନ୍ତିମାଉସୀଙ୍କୁ ମୁଁ ଯେମିତି ଦଣ୍ଡବତ ପ୍ରଣାମ କରୁଥିଲି କିଏ କଣ ସନ୍ଦେହ କରିବାର ପ୍ରଶ୍ନ ହିଁ ନଥିଲା।
ଶାନ୍ତିମାଉସୀ ମନେ ମନେ ହସୁଥିଲେ। କହିଲେ - ତୁମକୁ ମାନିବାକୁ ପଡିବ। ଭାରି ଚାଲାକ ତୁମେ। ଆସ ଭିତରକୁ। ମୋର ଭାରି ଗଲେଇ ହେଲାଣି। ଆସ ଶୀଘ୍ର ଗରମ ଛଡେଇ ଦିଅ। ତାପରେ ଚା' ପିଇବା।
