ଦୁଇ ପୁଅଙ୍କ ସହିତ ଅନିତା

ସକାଳେ ଉଠିବା ବେଳକୁ ଆଜି ଅନିତାର ଦେହ କି ମନ କିଛି ଭଲ ଲାଗୁ ନ ଥିଲା । କେମିତି ଚିଡ଼ଚିଡ଼ା ଲାଗୁଥିଲା । ରାତିର ଶୋଇବା ସାଙ୍ଗକୁ ଗେହିଁବାଟା ଭଲ ହୋଇ ନ ଥିଲେ ତା ପରଦିନ ଅନିତାର ମୁଡ଼ ଠିକ ରୁହେନି, ତାକୁ ଖାଲି ଚିଡ଼ଚିଡ଼ ଲାଗେ । ସେଥିପାଇଁ ସ୍ୱାମୀ ସୁବ୍ରତ ଘରେ ଥିଲାବେଳେ, ଲଞ୍ଚ ସାରି ଦିପହରେ ଅନିତାକୁ ନେଇ ବେଡ଼ରୁମରେ ଘଣ୍ଟାଏ ବିଶ୍ରାମ କରୁଥିଲେ । ଘଣ୍ଟାଏ ପରେ ଅନିତା ବେଡ଼ରୁମରୁ ବାହାରିବା ବେଳକୁ ତା ମୁଡ଼ ପୁରା ଠିକ ହୋଇ ଯାଉଥିଲା । ସୁବ୍ରତ ରାତିର ବାକିଆ ଡୋଜ ଦେବା ସାଙ୍ଗକୁ ଆଉ ଦେହର କିଛି ଅଧିକ ଯତ୍ନ ନେଇ ଅନିତାର ମୁଡ଼କୁ ପୁରା ଠିକ୍ କରି ଦେଉଥିଲେ ।
ସ୍ୱାମୀ ସୁବ୍ରତ ଚାକିରୀ ପାଇଁ ଦୁବାଇ ଗଲା ପରେ ଅଳ୍ପ କିଛି ଦିନ ପାଇଁ ଅନିତାକୁ ବହୁତ ହଇରାଣ ହେଲା ଏବଂ ତାକୁ ସମସ୍ୟାର ସମ୍ମୁଖିନ ହେବାକୁ ପଡ଼ିଲା । ରାତିରେ ଯେଉଁ ଔଷଧ ଡୋଜ ନିତି ନେଉଥିଲା, ତାହା ନ ମିଳିବାରୁ ସେ ପାଗଳୀ ହୋଇ ଉଠିଲା । କାହା ପାଖରୁ ତାକୁ ସେ ଔଷଧ କେମିତି ମିଳିବ ସେ ଭାବି ପାରିଲା ନାହିଁ । ଅନିତା ମୁଣ୍ଡକୁ ଗୋଟାଏ ଆଇଡ଼ିଆ ଜୁଟିଲା । ବାହାରୁ କାହା ପାଖରୁ ଔଷଧ ନେବା ଅପେକ୍ଷା, ଘର ଭିତରୁ କାହା ପାଖରୁ ଔଷଧ ଯୋଗାଡ଼ କରି ପାରିଲେ... । ହଁ, ଡାନି... । ତା ବଡ଼ପୁଅ ଡାନି । ସିଏ ହେଲେ ... । ୧୯ ବର୍ଷର ଭେଣ୍ଡିଆ । ବଳିଷ୍ଠ ଦେହ । ଆଥଲେଟିକ୍ ଚେହେରା । ବାସ୍କେଟବଲ୍ ପ୍ଲେୟାର । ହଁ, ତାକୁ ହିଁ ପଟେଇବାକୁ ହେବ । ସିଏ ହିଁ ତାକୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରି ପାରିବ । ଅନିତା ଡାନିକୁ ପ୍ରଲୋଭିତ କରିବା ଚେଷ୍ଟାରେ ଲାଗିଗଲା । ସୁଯୋଗ ଦେଖି ଡାନିକୁ ତା ଲଙ୍ଗଳାଦେହ ଓ ସଂବେଦନଶୀଳ ଅଙ୍ଗ ଦେଖେଇଲା । ଅନିତା ଦେଖିଲା ଟୋକା ତାକୁ ଆଖେଇ ତା ପାଖରେ ଲୁଙ୍ଗୁପୁଙ୍ଗୁ ହେଲାଣି । ତୃତୀୟ ଦିନକୁ ଡାନିକି ରାତିରେ ତା ରୁମକୁ ଡାକିଲା । ତାକୁ ପାଖରେ ଶୁଆଇ ତା ମାଇକିନିଆ ଦେହର ଗଦ ଶୁଙ୍ଘେଇ ଭେଣ୍ଡା ଟୋକାକୁ ମେଣ୍ଢା କରିଦେଲା । ଅନିତା ନିଜେ ତା ସମସ୍ୟାକୁ ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ସମାଧାନ କରି ଦେଲା । ତା ପରଠାରୁ ଡ଼ାନି ସବୁଦିନେ ରାତିରେ ବୋଉ ପାଖରେ ଶୋଇ ବାପା ନ ଥିବାର ଅଭାବ ପୂରଣ କରି ଦେଲା । ଗତ ୫ ବର୍ଷ ହେବ ଅନିତା ଆଉ ସ୍ୱାମୀ ନ ଥିବାର ଅଭାବ ଅନୁଭବ କରୁନାହଁ । ଡାନି ବରଂ ରାତିକୁ ଦୁଇ ଥର ତାକୁ ତା ସ୍ୱାମୀ ଭଳି ଗେହୁଁଚି । ସ୍ୱାମୀ ଗେହିଁବା ଭଳି କ’ଣ ତା ଅପେକ୍ଷା ଆହୁରି ମସ୍ତ କରି ଗେହିଁ ଦେହ ଭୋକକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଶାନ୍ତି କରି ଦେଉଛି । ଶୋଇବା ବେଳର ଦୁଇଟ ନର୍ମାଲ ଡୋଡ଼ ପରେ ସବୁଦିନେ ପାହାନ୍ତାରେ ଡାନି ଦେଉଥିବା ବୁଷ୍ଟର ଡୋଜ ଅନିତାର ଦେହ ଓ ମନକୁ ଦିନ ସାରା ଫ୍ରେସ ରଖୁଚି ।
ଦୁଇ ଦିନ ତଳେ ସକାଳ ସାଢ଼େ ଆଠଟା ବେଳକୁ ଅନିତା ତା ସାନ ପୁଅ ଜୟନ୍ତ ରୁମକୁ ହଠାତ୍ ପଶିଯାଇ ଦେଖିଲା ଜୟନ୍ତ ବେଡ଼ ଉପରେ ପୁରା ଲଙ୍ଗଳା ହୋଇ ଶୋଇ ମୁଠି ମାରୁଚି । ଅପ୍ରତ୍ୟାଶିତ ଭାବରେ ତା ରୁମରେ ମାଆକୁ ଦେଖି ହଡ଼ବଡ଼େଇ ଗଲା ଜୟନ୍ତ । ଗୋଡ଼ ପାଖରେ ପଡ଼ିଥିବା ବେଡ଼ସିଟ୍ ଟାକୁ ଉଠେଇ ଆଣି ଦେହରେ ଢ଼ାଙ୍କି ହୋଇ ପଡ଼ିଲା । ଟିଙ୍ଗେଇ ଠିଆ ହୋଇଥିବା ତା ମୋଟା ଓ ଲମ୍ବା ବାଣ୍ଡଟା ବେଡ଼ସିଟକୁ ତମ୍ବୁ ପରି ଟେକି ରଖିଲା । ନ ଜାଣିବା ଭଳି ରୁମରୁ ଫେରି ଆସିଲା ଅନିତା । ଜୟନ୍ତ ମୁଠି ମାରୁଥିବା ଅବସ୍ଥାରେ ତା ମୋଟା ଓ ଲମ୍ବା ବାଣ୍ଡକୁ ଠିକ୍ ଭାବରେ ଦେଖି ପାରିଥିଲା ଅନିତା । ସାନପୁଅ ଜାୟନ୍ତର ବାଣ୍ଡକୁ ନିଜ ବିଆ ଭିତରକୁ ନେଇ ସ୍ୱାଦ ଚାଖିବା ପାଇଁ ଅନିତା ଲାଳାୟିତ ହୋଇ ଉଠିଲା । ଭେଣ୍ଡିଆ ଟୋକାଙ୍କୁ ନିଜ ଦେହର ଗଦ ଶୁଙ୍ଘେଇ ମେଣ୍ଢା କରିବାର ତରିକା ଅନିତାକୁ ବେଶ୍ ଜଣା । ତାପର ଦିନ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଅନିତା ବଡ଼ପୁଅ ଡାନିକୁ ରୁମକୁ ଡାକିଲା । ଡାନି ଆସି କହିଲା – ମାଆ, ମୋତେ ଡାକିଲ, କିଛି କାମ ଥିଲା । ଅନିତା ମୁରୁକି ହସି କହିଲା : ତୋ ପାଖରେ ତ ସବୁ କାମ । କାମ ଥିଲା ବୋଲି କ’ଣ ପଚାରୁଚୁ । ଅନିତା ପାଖକୁ ଲାଗି ଯାଇ ଡାନି କହିଲା – ମୁଁ ଜାଣିଚି ମାଆ । କିନ୍ତୁ ଆଜି ଏ ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳ ଠାରୁ... ଡାନି ତା ଡାହାଣ ହାତଟା ନେଇ ଅନିତା ଶାଢ଼ୀ ତଳେ ପୁରେଇ ଦୁଧକୁ ମୁଠେଇ ଚିପିଲା । ଅନିତା କହିଲା : ଆଃ...ରହ । ଡୋରଟା ଖୋଲା ଅଛି । ମୁଁ ତୋତେ ସେ କଥା ପାଇଁ ନୁହେଁ, ଆଉ ଗୋଟାଏ କଥା କହିବା ପାଇଁ ଡାକିଥିଲି । ଡାନି କହିଲା – କ’ଣ କହୁନୁ । ଅନିତା କହିଲା : ମୁଁ କହୁଥିଲି, ଆଜି ତୁ ମୋ ପାଖରେ ଶୋଇବା ପାଇଁ ଆସିବୁ ନାହିଁ । ଡାନି କହିଲା – କିନ୍ତୁ...କାହିଁକି ମାଆ । ଅନିତା : ଆରେ ନା, ସେମିତି କିଛି କଥା ନାହିଁ । ତୁ ଏତେ ଦିନ ଧରି ମୋ ପାଖରେ ଶୋଇଲୁଣି । ଜୟନ୍ତ ତୋ ସାନଭାଇ, ସିଏ ତ ମୋ ପାଖରେ ଶୋଇବା ଦରକାର ନା? ତୋ ପରି ନ ହେଲେ ବି ଦୁଇ ଚାରି ଦିନ ତାକୁ ଶୋଇବା ପାଇଁ ସୁଯୋଗ ମିଳିବା ଦରକାର । ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ କହୁଛି, ତୁ ଆଜି ମୋ ପାଖରେ ନ ଶୋଇ ଜୟନ୍ତ ଶୋଇବ । ଡାନି କହିଲା – କିନ୍ତୁ ମାଆ, ମୁଁ... ଅନିତା କହିଲା : ସେଥିପାଇଁ ତୁ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନି । ତୋ ପାଇଁ ମୁଁ ବନ୍ଦୋବସ୍ତ କରି ଦେଇଚି । ତୁ ଆଜି ରାତିରେ ତୋ ଭଉଣୀ ଅମିତା ପାଖରେ ଶୋଇବୁ । ହଁ, ଅମିତା ପିଲା ଲୋକ । ତାକୁ ବେଶୀ ହଇରାଣ କରିବୁନି । ତାକୁ ଟିକିଏ ଡେଲିକେଟ୍ଲି ହେଣ୍ଡେଲ କରିବୁ । ଡାନି ଅନିତାକୁ କୁଣ୍ଢେର ତା ଓଠରେ ଗାଢ଼ ଚୁମା ଦେଇ କହିଲା = ଓଃ ମାଆ, ତୁ ବହୁତ ଭଲ । ଅନିତା ଡାନି ଓଠରେ ପ୍ରତିଚୁମା ଦେଇ କହିଲା : ତୁ ଏବେ ଯାଆ । ସପ୍ତାହଟାଏ ଯାଉ, ତାପରେ ପ୍ରୋଗ୍ରାମ ଚେଞ୍ଜ କରି ଦେବାନି । ଚାଲେ ମୋର ସାଡ଼େ କେତେ କାମ ଅଛି । ରାତିରେ ଖିଆ ପିଆ ସରିବା ପରେ ଅନିତା ଜୟନ୍ତକୁ ତା ରୁମକୁ ଡାକିଲା ଏବଂ ତା ପାଖରେ ଶୋଇବା ପାଇଁ କହିଲା । ଯେଉଁ ବୋଉର ଲଙ୍ଗଳା ଦେହକୁ ମନେ ମନେ ଭାବି ସେ ମୁଠି ମାରୁଥିଲା, ତା ପାଖରେ ଆଜି ଶୋଇବ ବୋଲି ଭାବି ଜୟନ୍ତ ମନେ ମନେ ଭାରି ଖୁସିହେଲା । ଅନିତା ଓ ଜୟନ୍ତ ଗୋଟାଏ ବେଡ଼ରେ ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ଶୋଇଲେ । ଅନିତା ଜୟନ୍ତକୁ ତା ମାଇକିନିଆ ଦେହର ଗଦ ଶୁଙ୍ଘେଇଲା । ରାତି ସାରା ଜୟନ୍ତ ତା ମାଆ ଅନିତାକୁ ଧୁମ୍ ଗେହିଁଲା । ହେଲେ ଅନିତାକୁ ଡାନି ଗେହିଁବା ପରି ଶାନ୍ତି ଲାଗିଲା ନାହିଁ । ଅନିତା ଭାବିିଲା ଟୋକାଟା ଅମଣିଆ ଅଛି ତ, ସେଥିପାଇଁ ଠିକ ଗେହିଁ ପାରୁନି । ମଣ ହୋଇଗଲା ପରେ ଡାନି ପରି ଭଲ ଗେହିଁ ପାରିବ । ଟୋକାଟାର ବାଣ୍ଡ ଡାନି ବାଣ୍ଡ ପରି ମୋଟା ଆଉ ଲମ୍ବା ଅଛି, ଷ୍ଟାମିନା ବି ଜୋର ଅଛି । ଗୋଟାଏ ସପ୍ତାହ ରେଗୁଲାର ଗେହିଁଲେ ପୁରା ମଣ ହୋଇଯାଇ ଭଲ ଗେହିଁ ତାକୁ ଶାନ୍ତି କରି ପାରିବ । ଜୟନ୍ତ ରାତିରେ ଅନିତାକୁ ୩ ଥର ଗେହିଁବା ପରେ ପୁରା ହାଲିଆ ହୋଇ ଶୋଇଗଲା । ଭୋରୁ ଅନିତା ବି ତାକୁ ଡାକିଲା ନାହିଁ ।
ପାହାନ୍ତିଆ ବୁଷ୍ଟର ଡୋଜ ନେଇ ନ ଥିବାରୁ ସକାଳ ଠାରୁ ଅନିତାକୁ ଭଲ ଲାଗୁ ନ ଥିଲା । ବାଥରୁମରେ ଅନିତାର ଇଚ୍ଛା ହେଉଥିଲା ବିଆରେ ଆଙ୍ଗୁଳି ମାରିବାକୁ । ଗରମ ପାଣି ବାହାରି ଗଲେ ଟିକିଏ ଶାନ୍ତି ଲାଗିବ । କିନ୍ତୁ ସ୍ୱାମୀ ସୁବ୍ରତଙ୍କ ପରେ ଡାନି ଏବଂ ଡାନି ପରେ ଜୟନ୍ତର ବାଣ୍ଡ ନିଜ ବିଆ ଭିତରେ ନେବା ପରେ ଆଉ ବିଆରେ ଆଙ୍ଗୁଠି ମାରିବାକୁ ମନ ହେଉ ନ ଥିଲା । ଏବେ ଘରେ କେହି ନାହାଁନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ପାଠ ପଢ଼ିବା ପାଇଁ ଯାଇ ସାରିଲେଣି । ଶାଶୁମା ମନ୍ଦିର ଯାଇଛନ୍ତି । ଘରେ ଏକା ସିଏ ଆଉ ଶଶୁର ଦୁହେଁ ଅଛନ୍ତି । ୬୨ ବର୍ଷ ବୟସରେ ମଧ୍ୟ ଶଶୁର ଆକ୍ଟିଭ ଅଛନ୍ତି । ମଝିରେ ମଝିରେ ଶାଶୁମାଙ୍କୁ ବି ଗେହୁଁଛନ୍ତି । ଅନିତା କେତେ ଥର ରାତିରେ ଶଶୁର ଶାଶୁମାଙ୍କୁ ଗେହୁଁଥିବା ସମୟରେ ଦୁହିଁଙ୍କ ଶିକ୍ରାର ଆଉ ଫିସ ଫିସ୍ କଥା ଶୁଣିଚି । ତା ଉପରେ ବି ଶଶୁରଙ୍କର ଆଖି ପକେଇବା କଥା ସେ ଜାଣିଚି । କେତେ ଥର ତାକୁ ଚାହିଁ ଶଶୁର ଲୁଙ୍ଗି ଭିତରେ ତାଙ୍କ ହାତ ପୁରେଇ ବାଣ୍ଡକୁ ସାଉଁଳିବା ଅନିତା ଦେଖିଚି ।

ଶଶୁରଙ୍କ ସହିତ ଟିକିଏ ମସ୍ତି କରିବା ପାଇଁ ଅନିତାର ଇଚ୍ଛା ହେଲା । ଶଶୁରଙ୍କ ରୁମ ପାଖକୁ ଯାଇ ଦେଖିଲା ସେ ବସି ଖବର କାଗଜ ପଢ଼ୁଛନ୍ତି । ଅନିତାକୁ ଦେଖି ଶଶୁର ହସିଲେ ।
- ଆରେ ବେଟି, ଗାଧୁଆ ପାଧୁଆ ସାରିଲୁଣି?
: ହଁ ବାପା ।
– ଘରେ କେହି ନାହାଁନ୍ତିକି? କାହାରି ପାଟି କ’ଣ ଶୁଭୁନି ।
: ପିଲାମାନେ ତ ସ୍କୁଲ ଗଲେଣି । ଶାଶୁମା ଏବେ ମନ୍ଦିର ଗଲେ । ଘରେ ଆଉ କିଏ ଅଛି, କେବଳ ଆମେ ଦିଇ ଜଣ ।
ଅନିତା ରୁମ ଭିତରକୁ ପଶିଗଲା ।
: ବାପା. ପିଠି ପଟକୁ ମୋ ହାତ ପାଉନି । ବ୍ଲାଉଜର ବୋତାମ ଟିକିଏ ଲଗେଇ ଦିଅନ୍ତନି ।
- ଇଏ କ’ଣ ଗୋଟାଏ ପଚାରିବା କଥା । ପାଖକୁ ଆସୁନୁ...ବୋତାମ କ’ଣ, ତୁ ଯାହା ଲଗେଇବାକୁ କହିବୁ ମୁଁ ତା ଲଗେଇ ଦେବି ।
ଶଶୁରଙ୍କ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ÷ଅନିତା ମୁରୁକି ହସିଲା ।
: ସତରେ...
- ପାଖକୁ ଆସିଲେ ଜାଣିବୁ ନି...
ଅନିତା ଆସି ଶଶୁରଙ୍କ ଆଗରେ ପଛକରି ଛିଡା ହୋଇ ପଡିଲା ।
: ଟିକିଏ ଲଗାଇ ଦିଅ ବାପା...
ଶଶୁର ଅନିତାର ପିଠି ଉପରେ ହାତ ରଖି ତା ଚିକଣ ପିଠିରେ ହାତ ବୁଲାଇଲେ ।
: ଆରେ...ବାପା...ଆପଣ ଇଏ କ’ଣ କରୁଛନ୍ତି...
– କାହିଁକି ବେଟି, ତତେ କ’ଣ ଭଲ ଲାଗୁନି...
ସେ ଅନତାର ଦୁଇ କାନ୍ଧକୁ ଧରି ତାକୁ ନିଜ ଛାତି ଉପରକୁ ଆଉଜେଇ ନେଲେ । ଦିଇଟା ବୋତାମ
ଖୋଲାଥିବା ବ୍ଲାଉଜ ତଳେ ହାତ ପୁରେଇ ଅନିତାର ବଡ ବଡ ଦୁଧ ଯୋଡ଼ାକୁ ମୁଠେଇ ଚିପଲେ ।
: ବାପା ଛାଡନ୍ତୁ । ଝରକାଟା ଖୋଲା ଅଛି...ଯଦି କିଏ ଦେଖିଦବ...ତେବେ...
– ରହ ବେଟି ମୁଁ ଝରକାଟା ବନ୍ଦ କରି ଦଉଚି ।
ସେ ଯାଇ ଝରକା ବନ୍ଦ କରି ଦେଇ ଅନିତାକୁ ଧରି ବେଡ ପାଖକୁ ଆସିଲେ । ବେଡ ଉପରେ ବସି ଯାଇ ଅନିତାକୁ ନେଇ କୋଳରେ ବସେଇଲେ । ଦିଇ ହାତରେ ଅନିତାର ଦୁଧକୁ ମୁଠେଇ ଦଳିଲା ବେଳକୁ ଅନିତା ଶଶୁରଙ୍କ ଛାତିରେ ଆଉଜି ଗଲା । ଅଳ୍ପ ନରମ ପଡିଥିବା ଅନିତାର ବଡ ବଡ ଦୁଧକୁ ମୁଠେଇ ଦଳିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।
- ସତରେ ବେଟି, ତୋର ଦୁଧ ଦିଇଟା ମସ୍ତ ହେଇଚି । ହଁ, କାଲି କହୁଥିଲୁ ଘରେ କେହି ନ ଥିବା ବେଳେ ମତେ ତୋ ଦୁଧ ଚୋଷିବା ପାଇଁ ଦେବୁ ବୋଲି...
: ହଁ, ମୁଁ ତ ଦବାକୁ ମନା କରୁନି...
– ଓଃ ବେଟି ତୁ...
ସେ ନଇଁ ପଡି ଅନିତା ବାଆଁ ଦୁଧକୁ ପାଟିରେ ପୁରେଇଲେ । ଡାହାଣ ଦୁଧକୁ ଚିପି ବାଆଁ ପଟ ଦୁଧଭୁଣ୍ଡିକୁ
ଚୁଚୁମିଲେ... ଅନିତାର ଦେହ ଶିରି ଶିରି ହୋଇ ଉଠିଲା । ଶଶୁର ଉଜେଜିତ ହୋଇ ଅନିତାର ଦୁଧକୁ କାମୁଡିବାରେ ଲାଗିଲେ ।
: ଆଃ ବାପା...କାଟୁଚି...ଆସ୍ତେ କାମୁଡ ।
– ସରି ବେଟି, ତୋ ଦୁଧ ଯେମିତି ମସ୍ତ ହେଇଚି ମୁଁ ମୋଟେ ସମ୍ଭାଳି ପାରୁନି ।
ଅନିତା ଶଶୁରଙ୍କ ଛାତିରେ ଆଉଜି ଦୁଇ ହାତକୁ ତାଙ୍କ ବେକରେ ଗୁଡେଇ ତାଙ୍କ ମୁର୍ହକୁ ଚାହିଁ ମୁରୁକି ହସିଦେଲା ।
: ଖାଲି ଦୁଧ ଖାଇବେ ନା ଆଉ କିଛି କରିବେ...
- ଓଃ ବେଟି...
ସେ ଅନିତାକୁ ବେଡ ଉପରେ ଶୁଆଇ ତା ସାୟାଟାକୁ ତଳପଟରୁ ଅଂଟା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଉଠେଇ ଦେଲେ । ଅନିତା
ଭିତରେ ପାଂଟି ପିନ୍ଧି ନ ଥିଲା । କ୍ଲିନ ସେଭ ହୋଇଥିବା ଅନିତାର ବିଆକୁ ଦେଖି ସେ ପାଗଳ ହୋଇ ଉଠିଲେ ।
ନଇଁ ପଡି ସେ ଅନିତା ବିଆରେ ଗାଢ଼ ଚୁମା ଆଙ୍କିଲେ । ହିସ୍ଃ .., କରି ଶବ୍ଦ କରି ଅନିତା ତା ଦୁଇ ଗୋଡକୁ ମେଲେଇ ଦେଲା । ସେ ଅନିତାର ରସାଳ ବିଆକୁ ଚୁଚୁମିବାରେ ଲାଗିଲେ । ଜୋର ଜୋର ନିଃଶ୍ୱାସ ନେଇ ଅନିତା ଶିକ୍ରାର କରିବାକୁ ଲାଗିଲା । ବାଆଁ ହାତରେ ଅନିତା ଲୁଙ୍ଗି ମିଶା ଶଶୁରଙ୍କ ବାଣ୍ଡକୁ ମୁଠେଇ ଧରିଲା । ବାଣ୍ଡର ଆକାର ଆଉ ମୋଟେଇ ଅନୁଭବ କରି ସେ ଚମକି ପଡିଲା । ଲୁଙ୍ଗିଟାକୁ ଟାଣି ଖୋଲି ପକେଇଲା । ଶଶୁରଙ୍କ ଲମ୍ବା ଆଉ ମୋଟା ବାଣ୍ଡକୁ ଦେଖି ଅନିତାର ଆଖି ମେଲା ହୋଇଗଲା । ଆଗରୁ କେବେ ବି ସେ ଏତେ ଲମ୍ବା କି ମୋଟା ବାଣ୍ଡ ଦେଖିନି କିମ୍ବା ତା ବିଆ ଭିତରକୁ ନେଇନି । ତା ସ୍ୱାମୀ, ବଡ ପୁଅ ଡାନି କିମ୍ବା ସାନ ପୁଅ ଜୟନ୍ତ କାହାରି ବାଣ୍ଡ ଏତେ ଲମ୍ବା କି ମୋଟା ନୁହେଁ ।
: ଏ...ମଆ । ବାପା, ତମରଟା କେତେ ଲମ୍ବା ଆଉ ମୋଟା ହେଇଚି ।
- କାହିଁକି ତତେ ଡର ଲାଗୁଚି କି?
: ତମରଟା ତ ବହୁତ ଟାଣ ଅଛି । ମୁଁ ଭାବୁ ଥିଲି ତମର ଆଉ ଉଠୁ ନ ଥିବ ।
– ହଁ ବେଟି । ସବୁ ବେଳେ ଉଠୁନି ।
: କିନ୍ତୁ ଏବେ ତ ଭାରି ଶକ୍ତ ଜଣା ପଡୁଚି ।
- ତୋ ଶାଶୁମା ପାଖରେ ସିନା ଉଠୁନି, ହେଲେ ତୋ ପରି ଜବାନୀ ବୋହୂର ମସ୍ତ ଦୁଧ ଏବଂ ରସାଳ ସେକ୍ସି ବିଆ ଦେଖିଲେ ତ ସିଏ ମନକୁ ମନ ନବେ ଡିଗ୍ରୀରେ ଛିଡା ହୋଇ ଯାଉଛି ।
: କିନ୍ତୁ ବାପା, ତମେତ ମଝିରେ ମଝିରେ ଶାଶୁମାଙ୍କୁ ଗେହୁଁଚ ।
– ତୁ କେମିତି ଜାଣିଲୁ
: ଓ...ବାପା, ସ୍ୱାମୀ ପାଖରେ ରହୁ ନ ଥିବା ଗୋଟାଏ ଜବାନୀ ମାଇକିନିଆ ମୁଁ । ସେଥପାଇଁ ଗିହାଁ ଗେହିଁ ଠେଇଁ ମୋର ସବୁବେଳେ ମନ । ତେଣୁ ମୁଁ ଜାଣିବିନି ତ ଆଉ କିଏ ଜାଣିବ ।
– ତୁ ତାହେଲେ ଆମ ଗିହାଁ ଗେହିଁ ଦେଖୁଚୁ ।
: ହଁ ବାପା । ତମେ ତ ଶାଶୁମାଙ୍କୁ ଜୋର ଗେହୁଁଚ ।
– ସିଏ ସବୁ ପାବାର କାପସୁଲ୍ ର କରାମତି ।
: ଏବେ କାପସୁଲ ଖାଇନ ତ?
– ରହ ବେଟି ଗୋଟାଏ ଖାଇ ଦିଏ ପୁରା ଜମି ଯିବ । ସେ ତକିଆ ତଳୁ ଗୋଟାଏ ପାବାର କାପସୁଲ ବାହାର କରି ଖାଇଲେ । ତାପରେ ଅନିତା ଉପରକୁ ଉଠିଯାଇ ତା ବିଆରେ ଗୋଟାଏ ଚୁମା ଦେଇ ବାଣ୍ଡ ପୁରେଇବା ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଲେ ।
: ପ୍ଲିଜ ବାପା, ତମର ଆକୁ ଦେଖି ମତେ ଭାରି ଡର ମାଡୁଚି । ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ପୁରେଇବ...ମତେ ଭାରି କାଟିବ ।
- ତୁ ଡରନି ବେଟି । ମୁଁ ପୁରା ଆସ୍ତେ ପୁରେଇବି ।
ସେ ଦୁଇ ହାତରେ ଅନିତାର ଦୁଇ ଜଙ୍ଘକୁ ମେଲେଇ ଧରି ତା’ର ରସାଳ ବିଆ ଫାଟରେ ତାଙ୍କର ଶକ୍ତ ମୋଟା ବାଣ୍ଡର ଅଗକୁ ନେଇ ଲଗେଇ ଆସ୍ତେ ଦାବିଲେ । ତାଙ୍କ ମୋଟା ବାଣ୍ଡଟା ଅନିତାର ରସାଳ ବିଆ ଭିତରକୁ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ପଶିଲା । ଦୁଇ ଇଂଚ ଖଣ୍ଡେ ପଶିଲା ବେଳକୁ ଅନିତାକୁ ଭାରି କାଟିଲା ।
: ପ୍ଲିଜ ବାପା, ରୁହ ମତେ ଭାରି କାଟୁଚି ।
- ଆଉ ଟିକିଏ ରହ ବେଟି...
ସେ ତାଙ୍କ ବାଣ୍ଡକୁ ଅଗ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବାହାର କରି ଆଣି ପୁଣି ଭିତରକୁ ଜୋରରେ ମାଡି ଦେଲେ । ଫସ୍ କରି ପୁରା ବାଣ୍ଡଟା ଅନିତା ବିଆ ଭିତରକୁ ମୂଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଗଳିଗଲା । ଜୋରରେ ଚିତକାର କରି ଉଠିଲା ଅନିତା । ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ତା ବିଆ ଭିତରଟା ଜଳିବାକୁ ଲାଗିଲା । ତା ନିଃଶ୍ୱାସ ବନ୍ଦ ହୋଇ ଗଲାପରି ତାକୁ ଲାଗିଲା । ସେ ଅନିତାର ଓଠ ଓ ଗାଲରେ ଚୁମା ଦେଇ ଦୁଇ ହାତରେ ଦୁଧକୁ ମୁଠେଇ ଦଳି ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ବାଣ୍ଡକୁ ବାହାର ଭିତର କରିବା ଆରମ୍ଭ କଲେ । ତିନି ତିନିଟା ବାଣ୍ଡ ପଶି ସାରିଥିବା ଅନିତାର ବିଆ ଭିତରେ ଶଶୁରଙ୍କ ବାଣ୍ଡଟା ଭାରି ଟାଇଟ ଲାଗୁଥିଲା ଓ ଅନିତାକୁ ଅଭୂତପୂର୍ବ ଆନନ୍ଦ ଦେଉଥିଲା । ଅନିତା ଶିକ୍ରାର କରୁଥିଲା ।
: ପ୍ଲିଜ ବାପା...ଜୋରରେ ଗିହଁ...ଆହୁରି ଜୋରରେ ଗିହଁ...ଗେହିଁ ଗେହିଁ...ତମ ବୋହୂର ବିଆକୁ ଆଜି ଫଟେଇ ଦିଅ ।
ଶଶୁର ଜୋର ଜୋର ଗେହିଁ ଚାଲିଥିଲେ । ୧୫ ମିନିଟ ଜୋର ଗେହିଁବା ପରେ ସେ ଚିକ୍ରାର କରି ଉଠିଲେ ।
-ଗଲା...ଗଲା ବେଟି, ସମ୍ଭାଳ...ଆଃ ବେଟି...ବେ...ଟି...ବେ...
ସେ ତାଙ୍କ ବାଣ୍ଡକୁ ଜୋରରେ ଅନିତା ବିଆ ଭିତରକୁ ଦାବି ଦେଇ ଅନିତାର ଦୁଧରୁ ପୁଳାଏ କାମୁଡି ଧରିଲେ । ଅନିତା ତା ଦୁଇ ଗୋଡକୁ ଶଶୁର ଅଂଟାରେ ଗୁଡେଇ ଭିଡି ଧରିଲା । ସେ ଅନୁଭବ କଲା ଶଶୁର ବାଣ୍ଡରୁ ଗରମ ବୀଜ ବାହାରି ତା ବିଆ ଭିତରେ ଭରି ଯାଉଛି । ଦୁହେଁ ଚୁପ ଚାପ କୁଂଢ଼ାକୁଂଢ଼ି ହୋଇ ପଡି ରହିଲେ । ଏତିକି ବେଳେ ବାହାର ଡୋରରେ ଶାଶୁମାଙ୍କ ପାଟି ଶୁଭିଲା । ଶଶୁର ଅନିତା ଉପରୁ ବେଡ ଉପରକୁ ଗଡି ଶୋଇଲେ । ତରତର ହୋଇ ଉଠି ସାୟା ଓ ବ୍ଲାଉଜ ସଜାଡି ନେଲା ।
:ପ୍ଲିଜ ବାପା, ଶାଶୁମା ଆସିଲେଣି । ତମେ ଡୋର ଖୋଲ...ମୁଁ ବାଥରୁମ ଯାଉଛି ।
ଶଶୁର ଅନିତା ଓଠରେ ଗାଢ଼ ଚୁମାଦେଇ ତା ଦୁଧକୁ ଟିକିଏ ଚିପିଦେଲେ ।
– ଓକେ ବେଟି ।
ଅନିତା ତର ତରରେ ଘରୁ ବାହାରି ଗଲା ।
: ଆଃ ବାପା ତମେ ଭାରି ଇଏ ।
ଶଶୁର ଅନିତାକୁ ଭିଡି ଧରି ତା ଓଠରେ ଗୋଟାଏ ଗାଢ଼ ଚୁମା ଦେଲେ ।
– ଲାଜ କରିବୁନି ବେଟି , ତୋର ଯେତେବେଳେ ଇଚ୍ଛା ହେବ କହିବୁ । ମୁଁ ଅଛି... ।
ଲୁଙ୍ଗି ଭିତରେ ଝାଉଁଳି ପଡିଥିବା ଶଶୁରଙ୍କ ଲଂବା ବାଂଡରେ ଅନିତା ହାତ ମାରି ଦେଲା ।
: ଗିହାଁଗେହିଁ କାମରେ ଲାଜ କଲେ କ’ଣ ଚଳିବ ।
ବାହାର ଡୋରରେ ଜୋରରେ ଖଟ୍ ଖଟ୍ ଶୁଭିଲା । ଅନିତା ତରତରରେ ତା ରୁମକୁ ପଳେଇ ଗଲା । ଶଶୁର ଲୁଙ୍ଗି ସଜାଡି ଡୋର ଖୋଲିବାକୁ ଗଲେ ।

-ଶେଷ-