ତୋ ଅନୁମତି ବିନା...

ମୋ ବୟସ ୨୨ ବର୍ଷ, ମୁଁ କୋଲକତାରେ ରହେ । ମୋ ନାଆଁ ମିଥୁନ ବାନାର୍ଜୀ । ମୋ ବାପା ଜଣେ ସରକାରୀ ଚାକିରୀଆ । ଏବେ ସେ ଦିଲ୍ଲୀରେ ଚାକିରୀ କରୁଛନ୍ତି । ମୋ ମାଆ ଜଣେ ଗୃହିଣୀ । ବାପାଙ୍କ ବୟସ ଏବେ ୪୪ ବଷଁ ଏବଂ ମାଆର ବୟସ ୪୧ ବର୍ଷ । ବାହାଘର ପୂର୍ବରୁ ମୋ ବାପା ବହୁତ ଗରୀବ ଥିଲେ । ମାଆଙ୍କ ଚାକିରୀ ପାଇଁ ବାପା ତାଙ୍କୁ ବାହା ହୋଇଥିଲେ ।
ମୋ ମାଆ ଦେଖିବା ପାଇଁ ସେତେ ସୁନ୍ଦରୀ ନୁହଁନ୍ତି । ମାଆଙ୍କ ଦେହର ରଙ୍ଗ କଳା ଏବଂ ସେ ଟିକିଏ ମୋଟୀ । ବାପା ଦିଲ୍ଲୀ ବଦଳି ହୋଇ ଯିବା ୪ ବର୍ଷ ହୋଇ ଗଲାଣି । ସେବେ ଠାରୁ ମାଆ ଓ ମୁଁ କୋଲକାତାରେ ରହୁଚୁ । ମାଆଙ୍କ ଭଉଣୀ,ମୋ ମାଉସୀ ଆମ ଭଲ ମନ୍ଦ ବୁଝନ୍ତି । ବେଳେ ବେଳେ ଆମ ଘରକୁ ଆସନ୍ତି କିମ୍ବା ଫୋନରେ ବୁଝାଶୁଝା କରନ୍ତି । ଦିନେ ମୁଁ କଲେଜରୁ ଫେରିବା ବେଳକୁ ମାଆ ମାଉସୀଙ୍କ ସହିତ ଫୋନରେ କଥା ହେଉଥିଲା । ମାଆ କାନ୍ଦୁଥିଲା । ମୁଁ ମାଆ ରୁମ ନିକଟକୁ ଯାଇ ମାଉସୀକୁ ମାଆ ଯାହା କହୁଥିଲା, ବାହାରୁ ସେ କଥା ଶୁଣି ସବୁ ବୁଝି ପାରିଲି । ମାଆ ବାପାଙ୍କ ସହିତ ତା ସଂପର୍କ ବିଷୟରେ କହୁଥିଲା । ବାପା ମାଆ ସହିତ କେବେ ଭଲ ବ୍ୟବହାର କରନ୍ତି ନାହିଁ ଇତ୍ୟାଦି ଶୁଣି ମୁଁ କ୍ଷୁବ୍ଧ ହୋଇ ଉଠିଲି । ବାପା ମାଆ ସହିତ ଏପରି ବ୍ୟବହାର କରୁଛନ୍ତି, ଏହା କିପରି ସମ୍ଭବ । କିଛି ସମୟ ପରେ ମୁଁ ଡୋରରେ ଠକ୍ ଠକ୍ କଲି । ମାଆ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ପୁରା ବେଦମ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା । ସେ ଡୋର ଖୋଲିଲା । ଟିକିଏ ଫ୍ରେସ ହୋଇ ମୋତେ ଖାଇବା ପାଇଁ ଦେଲା ଏବଂ ସ୍ୱଭାବିକ ଭାବେ କଥା ହେଲା ।
ମୋର ଯୁବତୀଙ୍କ ଅପେକ୍ଷା ବଡ଼ ବଡ଼ ଦୁଧ ଓ ବଡ଼ ଗାଣ୍ଡିବାଲୀ ବୟସ୍କା ସ୍ତ୍ରୀଲୋକ ଭାରି ପସନ୍ଦ । ରାସ୍ତାରେ ବଡ଼ ଗାଣ୍ଡିବାଲୀ ସ୍ତ୍ରୀଲୋକ ଦେଖିଲେ ମୁଁ ତା ପଛେ ପଛେ ଯାଏ । ଏହା ମୋର କଳ୍ପନା । କିନ୍ତୁ ମୋ ମାଆ ବିଷୟରେ ମୁଁ କେବେ ବି ଏପରି ଭାବେ ନାହିଁ । ମାଆ ଓ ମାଉସୀଙ୍କ କଥାବାର୍ତ୍ତା ଶୁଣିବା ପରେ ମୋ ମନ ପୁରା ବଦଳି ଗଲା । ମୁଁ ମାଆକୁ କିପରି ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିବି ସେହି କଥା ଭାବିଲି । ବାପା ମୋଟେ ଭଲ ଲୋକ ନୁହଁନ୍ତି । ସେ ମୋ ମାଆକୁ ଗୋଟିଏ ଚାକରାଣୀ ବୋଲି ଭାବନ୍ତି । ମୋ ମାଆ ଦେହର ରଙ୍ଗ କଳା ହେଲେ ବି ତା ଦେହର ଗଢ଼ଣ ଓ ଆକାର ବହୁତ ଭଲ । ମାଆର ସାଇଜ ଜାଣିବା ପାଇଁ ଦିନେ ରାତରେ ମୁଁ ମାଆର ବ୍ରା ଆଣି ତା ସାଇଜ ଦେଖିଲି । ତା ବ୍ରା ସାଇଜ ୪୦ ଥିଲା । ବହୁତ ବଡ଼ ସାଇଜର । ତା ପାଂଟି ସାଇଜ ୩୮ । ଏହା ଦେଖି ମୋର ଉତେଜନା ବଢ଼ିଗଲା । ଆଃ...ମୋ ମାଆର କି ଫିଗର !
ତାପର ଠାରୁ ମୁଁ ମାଆର ନିକଟ ହେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲି ଏବଂ ମୋ ପ୍ରତି ମାଆର କିପରି ବିଶ୍ୱାସ ଜନ୍ମାଇବି, ସେଇ ଚେଷ୍ଟାରେ ରହିଲି ।
ସେତିକି ବେଳେ ରେଳବାଇ ଚାକିରୀ ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ଫର୍ମ ଆଣିବା ପାଇଁ ଯାଇଥିଲି । ଫର୍ମ ଆଣିବା ବେଳେ ରେଳବାଇ ବହି ଷ୍ଟଲରେ ମୁଁ ବୟସ୍କଙ୍କ ପାଇଁ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଗପ ବହି ଦେଖିଲି । ମୁଁ ସେ ବହିରୁ ଗୋଟିଏ କିଣି ଆଣିଲି । ଡେରି ରାତିରେ ମୁଁ ସେ ବହି ଖୋଲି ଦେଖିଲି । ସେଥିରେ ମାଆ ପୁଅଙ୍କ ଯୌନକ୍ରିୟା ସଂପର୍କରେ ଅନେକ ଗୁଡ଼ିଏ ଗପ ଥିଲା । ସେହି ଗପ ଗୁଡ଼ିକ ଭିତରୁ ଗୋଟିଏ ମୋ ବିଷୟର ଗପ ପରି ଥିଲା । ଗପଟିର ନାଆଁ ଥିଲା ‘କାଳୀ ସ୍ତ୍ରୀଲୋକର ଭଲ ପୁଅ’ । ସେ ଗପଟା ପଢ଼ି ମୁଁ ସେଦିନ ତିନି ଥର ମୁଠି ମାରିଲି ।
ବୋଉକୁ କିପରି ବିଶ୍ୱାସ ଜନ୍ମାଇ ରାଜି କରିବି ସେ କଥା ଠିକ୍ କରି ପାରିଲି ନାହିଁ । କିଛି ଦିନ ପରେ ଦିନେ ସେ ବହିଟାକୁ ମୁଁ ମୋ ଟେବୁଲ ଉପରେ ରଖିଦେଇ ସଂଧ୍ୟାବେଳେ ବୁଲିବା ପାଇଁ ଗଲି । ରାତି ୯ ଟା ବେଳେ ଘରକୁ ଫେରି ଆସି ଦେଖିଲି କିଛି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇ ନାହିଁ । ଡିନର କରି ସାରିବା ପରେ ମୁଁ ପଢ଼ିବା ପାଇଁ ବସିଥିଲି । ମାଆ ମୋ ରୁମକୁ ଆସିଲା ।
ମୁଁ – ମାଆ, ତୁ ଶୋଇନୁ କି ?
ମାଆ: ନାହିଁ । ତୋ ସହିତ ଟିକିଏ କଥାବାର୍ତ୍ତା ଅଛି ।
ମୁଁ – କ’ଣ କହୁନୁ ।
ମୋ ମୁଣ୍ଡଟା ଧକ୍ ଧକ୍ ହେଲା । ମାଆ: ଆଜି କାଲି ତୁ କ’ଣ କରୁଚୁ ?
ମୁଁ – କିଛି ନାହିଁ, କେବଳ ପରୀକ୍ଷା ପାଇଁ ପଢ଼ାପଢ଼ି କରୁଚି ।
ମାଆ: ତୁ ଭୁଲି ଯାଆନା ଯେ ମୁଁ ତୋର ମାଆ ।
ମୁଁ – କ’ଣ ହେଲା ମାଆ ।
ମାଆ: ଆଜି ତୋ ଟେବୁଲ ଉପରେ ମୁଁ ଗୋଟିଏ ବହି ଦେଖିଲି । ଏ ପ୍ରକାର ବହି ତୁ କାହିଁକି କିଣୁଚୁ । ଏହା ତୋ ଜୀବନକୁ ନଷ୍ଟ କରିଦେବ ।
ମୁଁ – ସରି ମାଆ । ସେଇଟା ମୋ ବହି ନୁହେଁ, ମୋ ସାଙ୍ଗ ଅମିତର । ସେ ମୋତେ ସେହି ବହି ଦେଇଥିଲା ।
ମାଆ: ଠିକ୍ ଅଛି । ତୁ ତା ବହି ଫେରେଇ ଦେଏ ଏବଂ ତା ସାଙ୍ଗ ଛାଡ଼ିଦେଏ ।
ମୁଁ – ଠିକ୍ ଅଛି ମାଆ ।
ମାଆ: ଏହା ତୋ ଜୀବନକୁ ନଷ୍ଟ କରିଦେବ ।
ମୁଁ - ନାଇଁ ମାଆ, ମୁଁ ପ୍ରାପ୍ତ ବୟସ୍କ ହେଲେଣି ।
ମାଆ: ନାହିଁ ପୁଅ, ତୁ ହେଉଛୁ ମୋ ବଂଚିବାର ମାଧ୍ୟମ । ସେଥିପାଇ, ପ୍ଲିଜ ତୁ ଏପରି କରନି ।
ମୁଁ – ମାଆ, ତୁ ସେ ବହି ପଢ଼ିଚୁ ?
ମାଆ କିଛି କହିଲା ନାହିଁ । ମୁଁ – ମାଆ, ଏମିତି କ’ଣ ଘଟେ ।
ମାଆ: ନାହିଁ । ଯଦି ଘଟୁଥାଏ ତାହେଲେ କିଛି ଭ୍ରଷ୍ଟ ଲୋକ ଏପରି ପ୍ରଚାର କରନ୍ତି ।
ମୁଁ – ତାହେଲେ ତୁ ପଢ଼ିଚୁ ।
ମାଆ ରାଗିଗଲା । ମାଆ: ତୋ ବ୍ୟବହାର ବହୁତ ଖରାପ । ବୟସ୍କଙ୍କୁ କ’ଣ କହୁଚୁ ତୁ ଭାବି ଚିନ୍ତି କହୁଚୁ ତ ।
ମୁଁ – ସରି ମାଆ ।
ମାଆ: ଠିକ୍ ଅଛି ।
କିଛି ସମୟ ଗଲା । ମାଆ: ଠିକ୍ ଅଛି । ଏବେ ତୁ ଶୋଇପଡ଼ । ମୁଁ ଶୋଇବା ପାଇଁ ଯାଉଛି ।
ମୁଁ – ମାଆ ପ୍ଲିଜ, ଆଉ କିଛି ମିନିଟ୍ ଅପେକ୍ଷା କର । ମୋର କିଛି କହିବାର ଅଛି ।
ମାଆ: କ’ଣ କହିବାର ଅଛି ।
ମୁଁ – ବାପା ଓ ତୋର ସଂପର୍କ ବିଷୟରେ ତୁ ମାଉସୀ ସହିତ କଥା ହେବା ମୁଁ ଶୁଣିଛି ।
ମାଆ: କ’ଣ ?
ମୁଁ – ତୁ ଜାଣିଚୁ କ’ଣ ? ବାପା କାହିଁକି ଦିଲ୍ଲୀ ବଦଳି ହୋଇ ଗଲେ । ବାପା ଓ ତୋ ଭିତରେ ସଂପର୍କ ଭଲ ନାହିଁ ।
ମାଆ: ତୋର ଜାଣିବା ଦରକାର ନାହିଁ ।
ମୁଁ – ମାଆ ପ୍ଲିଜ, ବାପା ଏମିତି କାହିଁକି କଲେ ।
ମାଆ: ତୁ ଜାଣିନୁ, କାରଣ ମୋ ଦେହର ରଙ୍ଗ କଳା । ସେ ଦେଖିବା ପାଇଁ ସୁନ୍ଦର ।
ମାଆ କାନ୍ଦିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲା ।
ମୁଁ – ମାଆ, ଠିକ ଅଛି । ମୁଁ ତୋତେ ଆଘାତ ଦେଇଥିବାରୁ ମୋତେ କ୍ଷମା କରିଦେଏ । ପ୍ଲିଜ...
ମାଆ ଶବ୍ଦ ନ କରି କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲା । ମୁଁ – ମାଆ, ମୁଁ ବାପାଙ୍କ ସହିତ କଥା ହେବି ।
ମାଆ: ଦରକାର ନାହିଁ । ତାଙ୍କ ବିନା ମୁଁ ଭଲରେ ଅଛି । ତୁ ଶୋଇପଡ଼ । ମୋ କଥା ଭାବିବା ଦରକାର ନାହିଁ ।
ମାଆ ତା ରୁମକୁ ଚାଲିଗଲା । ମୁଁ ଚେୟାର ଉପରେ ଗୋଟାଏ ଘଣ୍ଟା ବସିଲି । ମାଆ ପୁଣି ଥରେ ଫେରି ଆସିଲା ।
ମାଆ: ତୁ ଏଇଠି ବସିଚୁ । ଲାଇଟ ବନ୍ଦ କରି କାହିଁକି ଶୋଇବା ପାଇଁ ଯାଇ ନାହୁଁ ।
ମୁଁ – ମାଆ, ମୋ ଆଖିକି ନିଦ ଆସୁନି ।
ମାଆ: କହିଁକି ?
ମୁଁ – ମୁଁ ଜାଣିନି ।
ମାଆ: ପ୍ଲିଜ, ଆମ କଥା ଭାବି ତୁ ତୋ ଜୀବନକୁ ନଷ୍ଟ କରନି ।
ମୁଁ – ମାଆ, ମୋତେ ଯଦି ଗୋଟାଏ ଚାକିରୀ ମିଳି ଯାଆନ୍ତା, ଆମେ ବାପାକୁ ଛାଡ଼ି ଆଉ କେଉଁ ଯାଗାକୁ ପଳେଇ ଯାଆନ୍ତେ ।
ମାଆ: କାହିଁକି ?
ମୁଁ – ମୁଁ ବାପାଙ୍କୁ ଏହିପରି ଦଣ୍ଡ ଦିଅନ୍ତି ।
ମାଆ ହସିଲା । ମାଆ ଏଠାକୁ ପୁଣି ଥରେ ଆସିଲା, କିନ୍ତୁ କାହିଁକି ? ମୁଁ ମନରେ ଭାବିଲି, ମାଆ ପାଖକୁ ଯିବିକି ?
ମାଆ: କ’ଣ ତୁ ଭାବୁଚୁ ।
ମୁଁ – କିଛି ନାହିଁ ।
ମାଆ: ନାଇଁ, ତୋ ମନରେ କିଛି ଅଛି ।
ମୁଁ – ତୁ ଯଦି ରାଗିବୁନି ତାହେଲେ ମୁଁ କିଛି କହିବି ।
ମାଆ: ମୁଁ କାହିକି ରାଗିବି । ତୁ କହ ।
ମୁଁ – ମାଆ, ସେଇ ‘କଳା ସ୍ତ୍ରୀଲୋକର ଭଲ ପୁଅ’ଭଳି ତୁ ଯଦି ରାଜି ହେବୁ ତାହେଲେ ଆମେ ବାପକୁ ଶିକ୍ଷା ଦେଇ ପାରିବା ।
ଏହା ଶୁଣି ମାଆ ରାଗି ପାଟି କଲା । ମାଆ: ତୁ ଏମିତି କହିବା ପାଇଁ କିପରି ସାହସ କଲୁ ।
ମୁଁ – ସରି ମାଆ, ମୋତେ କ୍ଷମା କରି ଦେଏ ।
ମାଆ: ତୁ ଏଇଆ ଭାବୁଚୁ ।
ମୁଁ – ହଁ ମାଆ ।
ମାଆ ମୋ ଗାଲରେ ଚାପୁଡ଼ା ମାରି ରୁମ ଛାଡ଼ି ଚାଲିଗଲା । ମୁଁ କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲି । କାହିଁକି ମୁଁ ମାଆକୁ ଏପରି କହିଲି । ମୁଁ କ’ଣ କରିବି ଜାଣି ପାରିଲି ନାହିଁ । ମାଆକୁ ମୁଁ ମୋ ମୁହଁ କିପରି ଦେଖେଇବି । କେତେ ମିନିଟ୍ ପରେ ମୁଁ ଶିଡ଼ି ଘରକୁ ଯାଇ ଗୋଟାଏ ଦଉଡ଼ା ଆଣି ଆସିଲି । ଭାବିଲି ସିଲିଂ ଫ୍ୟାନରେ ଦଉଡ଼ାରେ ଝୁଲି ପଡ଼ି ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିଦେବି । ମୁଁ ଡୋର ବନ୍ଦକରି ଲାଇଟ୍ ଲିଭାଇ ଦେଲି । ମାଆ ଡୋରରେ ଠକ୍ ଠକ୍ କଲା ।
ମାଆ: ମିଥୁନ, ଡୋର ଖୋଲ ।
ମୁଁ - ନାଇଁ, ତୁ ଯାଆ । ମୁଁ ଶୋଇବି ।
ମାଆ: ନାହିଁ, ତୁ ଡୋର ଖୋଲ । ଦୟାକରି ଡୋର ଖୋଲ ।
ମୁଁ ଡୋର ଖୋଲିବାରୁ ମାଆ ମୋ ରୁମ ଭିତରକୁ ଆସିଲା । ଦଉଡ଼ିକୁ ନେଲା । ମାଆ: ଏହା କ’ଣ ?
ମୋତେ କୁଣ୍ଢେଇ ଧରିଲା ।
ମାଆ: ପ୍ଲିଜ ବାବା, ତୁ ଏପରି କରିବୁନି । ତୋତେ ଛାଡ଼ି ମୁଁ କିପରି ରହିବି । ବାବା, ମୁଁ ଦୁଃଖିତ ।
ମୁଁ କାନ୍ଦିଲି ।
ମାଆ: ତୁ ଜାଣିଚୁ, ତୁ ଯାହା ଚାହୁଁଚୁ ସେଇଟା ପାପ । କୌଣସି ମାଆ ପୁଅ ସେପରି କରି ପାରିବେନି ।
ମୁଁ – ଠିକ ଅଛି । ସେ କଥା ଛାଡ଼ । ମୁଁ ତୋତେ ବାଧ୍ୟ କରୁନି ।
ମାଆ: ତୁ ଏ ଦଉଡ଼ା କାହିଁକି ଆଣିଥିଲୁ ।
ମୁଁ – ମୁଁ ନିଜକୁ ଶେଷ କରିଦେବି ।
ମାଆ: ନାଇଁ ବାବା, ତୁ ଏପରି କରନି ।
ମୁଁ – ଠିକ୍ ଅଛି, ଏବେ ତୁ ମତେ ଏକୁଟିଆ ରହିବାକୁ ଦେଏ ।
ମାଆ: ପ୍ଲିଜ ବାବା, ମୋତେ କ୍ଷମା କରିଦେଏ ।
ମୁଁ – ଠିକ ଅଛି । କିଛି ସମସ୍ୟା ନାହିଁ । ତୁ ଏବେ ଯାଆ । ମୁଁ ଶୋଇବି ।
ମାଆ: ମୁଁ କେମିତି ରାଜି ହେବି । ତୁ ମୋ ନିଜ ପୁଅ ।
ମୁଁ – ମୋ ସାଙ୍ଗ ଅମିତ, ସେ ତା ମାଆ ସହିତ ଏହା କରୁଚି । ତା ମାଆ ଜଣେ ବିଧବା । ସେମାନେ ଭଉୟ ମାଆ ପୁଅ ବହୁତ ଖୁସିରେ ଅଛନ୍ତି ।
ମାଆ: ପ୍ରକୃତରେ ତୁ ମତେ ଚାହୁଁଚୁ ।
ମୁଁ - ଅବଶ୍ୟ ।
ମାଆ: ଠିକ୍ ଅଛି । ଆସ ପୁଅ, ତୋ ପାଇଁ ତୋ ମାଆ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଅଛି ।
ଗୋଟାଏ ସେକେଣ୍ଡ ଭିତରେ ମୁଁ ମାଆକୁ ଆଲିଙ୍ଗନରେ ଭିଡ଼ି ଧରି ତା ଓଠରେ ଚୁମା ଦେଲି । ମାଆ ବି ମୋ ଓଠରେ ଚୁମା ଦେଲା । ମାଅ ଓଠରେ ଚୁମା ଦେଇ ମୁଁ ତା ଶାଢ଼ୀ ଖୋଲିଲି ।
ମାଆ: ରାସ୍ତା ପାଖ ଝରକା ସବୁ ଖୋଲା ଅଛି । ସେ ଗୁଡ଼ିକ ବନ୍ଦ କରିଦେଏ । କିଏ କାଳେ ଆମକୁ ଦେଖିବ ।
ମୁଁ ଝରକା ବନ୍ଦ କରି ଆସି ମାଆକୁ ପୁଣି ଆଲିଙ୍ଗନ କଲି । ମାଆ ଦେହରେ କେବଳ ସାୟା ଓ ବ୍ଲାଉଜ ରହିଲା ।
ମାଆର କି ଦୁଧ! ମୁଁ ଦୁଇ ହାରେ ଧରି କଷିକରି ଚିପିଲି । ମାଆ ଶିତ୍କାର କରିବାକୁ ଲାଗିଲା: ଆଃ... ମୁଁ ବ୍ଲାଉଜର ବୋତାମ ଖୋଲିଲି । ମାଆ ବ୍ରା ପିନ୍ଧିଥିଲା । ମୁଁ – ମାଆ, କେତେ ବଡ଼ ବଡ଼ ।
ମାଆ: ବହୁତ ବଡ଼ । ତତେ ଭଲ ଲାଗୁଚି ନା ।
ମୁଁ – ହଁ ମାଆ । ବଡ଼ ଦୁଧ ମୋତେ ଭଲ ଲାଗେ ।
ମାଆ: ବ୍ରା ଖୋଲି ଦେଏ । ଚାପି ହୋଇ କାଟୁଚି ।
ମୁଁ ମାଆର ବ୍ରା ଖୋଲିଲି । ଏବେ ମାଆର ସୁନ୍ଦର ଦୁଧ ମୋ ପାଇଁ ଖୋଲା ହୋଇଗଲା । ମୁଁ ଏହାକୁ ଚୋଷିଲି । ମାଆର କି ଦୁଧଭୁଣ୍ଡି ! ଠିକ୍ ଗୋଟିଏ କୋଳି ଭଳି । ମୁଁ ଧୀରେ ମାଆ ଦୁଧକୁ ଚୋଷିଲି ଏବଂ ଚିପିଲି । ମାଆ ପାଗଳୀ ହୋଇ ଉଠିଲା ଏବଂ ସର୍ଟସ ମିଶା ମୋ ବାଣ୍ଡକୁ ମୁଠେଇ ଧରିଲା । ମୁଁ ମାଆର ସାୟା ଖୋଲି ଦେଲି । ମାଆ ପାଣ୍ଟି ପିନ୍ଧି ନ ଥିଲା । ମାଆର ଶେଭିଂ ହୋଇଥିବା ଚିକଣ ବିଆ ଦେଖିଲି । କି ଦୃଶ୍ୟ, ଏପରି ଦୃଶ୍ୟ ମୁଁ କେବେ ଦଖି ନ ଥିଲି । ମୁଁ ମୋ ହାତର ମଝି ଆଙ୍ଗୁଠିକୁ ମାଆ ବିଆ ଭିତରେ ପୁରେଇଲି । ଆଙ୍ଗୁଠି ପୁରା ଓଦା ହୋଇଗଲା ।
ମାଆ: ତୁ ତୋ ମାଆକୁ ପୁରା ଲଙ୍ଗଳା ଦେଖିଲୁ, କିନ୍ତୁ ମୁଁ ତ କିଛି ଦେଖି ପାରିଲି ନାହିଁ ।
ମୁଁ – ଠିକ ଅଛି । ତୁ ମୋ ସର୍ଟସ ଖୋଲି ଦଉନୁ । ମାଆ ମୋ ସର୍ଟସକୁ ତଳକୁ ଟାଣି ଦେଲା । ମୋର ୭” ଲମ୍ବା ବାଣ୍ଡ ମୋ ସର୍ଟସ ଭିତରୁ ବାହାରି ଆସିଲା । ମୋ ବାଣ୍ଡକୁ ମାଆ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଇ ଚାହିଁଲା ।
ମାଆ: ତୋର ବହୁତ ବଡ଼, ତୋ ବାପାଙ୍କ ଠାରୁ ବି ବଡ଼ ।
ମୁଁ - ଆସ ମାଆ, ଏବେ ଆମେ ଗହିାଁ ଗେହିଁ ହେବା ।
ମାଆ ମୋତେ କୁଣ୍ଢେଇ ଧରିଲା । ମାଆ: ହଁ ପୁଅ, ତୋ ମାଆ ବହୁତ ଭୋକିଲା ଅଛି । ତୁ ତା ବିଆକୁ ଭର୍ତ୍ତି କରିଦେଏ ।
ଆମେ ଦୁହେଁ ବେଡ଼ ଉପରକୁ ଗଲୁ । ମାଆ ବେଡ଼ ଉପରେ ତା ଦୁଇ ଗୋଡ଼କୁ ମେଲେଇ ଶୋଇଲା ।
ମାଆ: ଆ ପୁଅ ।

ମୁଁ ତା ଦୁଇ ଗୋଡ଼ ମଝିରେ ବସିଲି । ତା ବିଆ ମୁହଁରେ ମୋ ବାଣ୍ଡ ଅଗକୁ ଲଗେଇ ଦାବିଲି । ତା ଓଦା ବିଆରେ ମୋ ବାଣ୍ଡଟା ପୁରା ପଶିଗଲା ।
ମାଆ: ଆଃ...ବହୁତ ଦିନ ପରେ ମୋ ବିଆରେ ବାଣ୍ଡ ପଶିଲା ।
ମୁଁ – ମାଆ, ତତେ କେମିତି ଲାଗୁଚି ।
ମାଆ: ମୋତେ କେମିତି ଲାଗୁଚି ମୁଁ କହି ପାରିବି ନାହିଁ । ମୁଁ କେବଳ ଆନନ୍ଦ ଏବଂ ଆନନ୍ଦ ଅନୁଭବ କରୁଚି । ଦୟାକରି ମୋତେ ଜୋରରେ ଗେହେଁ ।
ମୁଁ – ଠିକ ଅଛି ମାଆ । ଆଃ...ଭାରି ଆନନ୍ଦ ଲାଗୁଚି । ମୁଁ ସ୍ୱଗରେ ଥିଲା ଭଳି ମୋତେ ଲାଗୁଚି ।
ମାଆ: ଏପରିକା ସୁଖ ଓ ଆନନ୍ଦ ଆଗରୁ ମୁଁ କେବେ ପାଇନି । ପ୍ଲିଜ, ଜୋର ଜୋର ଗେହେଁ...ତୋ ମାଆକୁ ଗେହେଁ । ଗେହିଁ ଗେହିଁ ମୋ ବଆକୁ ଫଟେଇ ଦେଏ । ଆଃ...କି ଆରାମ ଲାଗୁଚି । ବାବା, ଦେଏ...ଦେଏ...ଜୋର ଦେଏ । ଆଃ... ସତରେ ଏତେ ସୁଖ ଦେବୁ ବୋଲି, ମୁଁ ଭାବି ନ ଥିଲି ବାବା ।
ମୁଁ – ମାଆ, ମୋ ବାଣ୍ଡ ସାଇଜ ଠିକ୍ ଅଛି ତ?
ମାଆ: ହଁ ରେ ସୁନା ମୋ ନାହି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୋ ବାଣ୍ଡ ପଶି ଯାଉଛି ।
ମୁଁ – ମାଆ,ବାପା ତମକୁ କାହିଁକି ଗିହଁନ୍ତି ନାହିଁ ସେ କଥା ମୁଁ ବୁଝି ପାରୁନି । ତମେ ଏତେ ସେକ୍ସି । ତାପରେ ବି ବାପା ତୁମକୁ ଗିହଁନ୍ତି ନାହିଁ । କୁହ ମାଆ । ମୁଁ ତୁମକୁ ଗେହିଁବି ମାଆ । ବାପା ତମ ପ୍ରତି ଯେଉଁ ଅନ୍ୟାୟ କରିଛନ୍ତି, ତମକୁ ଗେହିଁ ଗେର୍ହି ମୁଁ ସେ ସବୁ ପୂରଣ କରି ଦେବି ।
ମାଆ: ହଁ ତୁ ପୂରଣ କରି ଦେବୁ ।
ମୁଁ –ଏଥର ସତ କଥା କୁହ ତ ମାଆ, ମାଆ ପୁଅ ଗିହାଁଗେହିଁ ହେଇ ପାରିବେ ତ ।
ମାଆ: ହଁ, ହୋଇ ପାରିବେ । ଆମେ ମାଆ ପୁଅ ତ ଗିହାଁ ଗେହିଁ ହେଉଚେ । ମୋ ସୁନା, ଜୋର ଜୋର ଗେହେଁ । ମୁଁ ଆଉ ସମ୍ଭାଳି ରହି ପାରୁନି । ଜୋରରେ...ଆହୁରି ଜୋରରେ ଧକ୍କା ମାରି ଗେହେଁ ବାବା । ଆଃ..ମାଆ...ମୋ ପୁଅ ମୋତେ କେତେ ସୁଖ ଦେଉଛି । ଉଃ...ଆଃ...ଗଲା ବାବା...ଗଲା...ମୁଁ ଆଉ ସମ୍ଭାଳି ପାରୁନି ବାବା, ଏବେ ମୋର ବାହାରିବ ।
ମୁଁ – ମାଆ,ମୋର ବି ବାହାରିବ । ଭିତରେ ଛାଡ଼ିବି ମାଆ ?
ମାଆ: ନାହିଁ ସୁନା, ଭିତରେ ଛାଡ଼େ ନା । କାଳେ କିଛି ଅସୁବିଧା ହେବ । ଏଥରକ ବାହରେ ଛାଡ଼ି ଥାଆ । କାଲିକି କିଛି ପ୍ରତିଷେଧକ ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିବା ।
ମୁଁ - ନାଇଁ ମାଆ, ଭିତରେ ଛାଡ଼ୁଚି । ମୁଁ କାଲିକି ଅନୱାଣ୍ଟେଡ କେପସୁଲ ନେଇ ଆସିବି । ଭିତରେ ଛାଡ଼ୁଚି ।
ମାଆ: ଛାଡି ଦେଏ । ତୋତେ ଯାହା ଭଲ ଲାଗୁଚି ସେଇଆ କର ।
ମୁଁ ମାଆ ବିଆରେ ବୀର୍ଯ ଛାଡ଼ି ବିଆକୁ ପୁରା ଭର୍ତ୍ତି କରିଦେଲି । ତାପରେ କିଛି ସମୟ ମାଆ ବିଆ ଭିତରେ ବାଣ୍ଡକୁ ପୁରେଇ ରଖି ତାକୁ ଜାବୁଡ଼ି ଧରି ପଡ଼ି ରହିଲି ।
ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ମୋ ବାଣ୍ଡକୁ ବାହାର କରି ଆଣିଲି ସେତେବେଳେ ମାଆ ବିଆରୁ ଭସ୍ ଭସ୍ କରି ମାଲ ବାହାରି ଆସିଲା । ତାପରେ ଆମେ ଦୁହେଁ ବାଥରୁମକୁ ଫ୍ରେସ ହେବା ପାଇଁ ଗଲୁ । ମାଆ ବାଥରୁମରୁ ଫେରିବା ପରେ କେମିତି ଲାଜେଇ ଯାଇ ତା ଲୁଗାପଟା ଧରି ତା ରୁମକୁ ଚାଲିଗଲା । କିଛି ସମୟ ପରେ ମୁଁ ମାଆକୁ ଡାକିଲି । ମାଆ ରୁମର ଡୋର ବନ୍ଦ କରିଥିଲା ।
ମାଆରୁମ ଭିତରୁ) କାଲି ସକାଳେ କଥା ହେବା । ଆଜି ଆଉ ନୁହେଁ ।
ମୁଁ ବାଧ୍ୟହୋଇ ମୋ ରୁମରେ ଶୋଇ ପଡ଼ିଲି । ସକାଳେ ମାଆ ଡାକରେ ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଲା । ମୁଁ ଉଠି ଫ୍ରେସ ହୋଇ ଡାଇନିଂ ଟେବୁଲକୁ ଗଲି । ମାଆର କେମିତି ଗୋଟିଏ ଅଲଗା ଭାବ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲି । ମୁଁ – କ’ଣ ହେଲା ମାଆ । ତୁ କେମିତି ଅଲଗା ଲାଗୁଚୁ ।
ମାଆ: ନାଇଁ, କାଲି ଆମେ ଯାହା କଲେ ସେଇଟା ପାପ । ଆଉ କରିବାନି ।
ମୁଁ – କାହିଁକି ?
ମାଆ: ଭାବି ଦେଖିଲି, ନିଜ ପୁଅ ସହିତ ଏପରି କରିବା ଠିକ୍ ନୁହେଁ । କାଲି ଯାହା ହେଇଚି, ସେପରି କରିବା ଆଉ ଠିକ୍ ହବନି ।
ମୁଁ – ମାଆ, ତୁ ସତ କରି କହ ମୋ ସହିତ ଗିହାଁ ଗେହିଁ ହୋଇ ତୋତେ ଆନନ୍ଦ ମିଳିନି ।
ମାଆ: ନାହିଁ, ସେ କଥା ନୁହେଁ ।
ମୁଁ – ତାହେଲେ ଆଉ କି କଥା ।
ମାଆ: ମାଆ ପୁଅ ଏଇ ସବୁ କରିବା ମୋଟେ ଠିକ୍ ନୁହେଁ । ଭଗବାନ ମୋଟେ କ୍ଷମା କରିବେ ନାହିଁ ।
ମୁଁ କହିଲି – ବାବା ପାଖରୁ ଯାହା ପାଇବା କଥା, ସେଥିରୁ ତୁମେ ଯେଉଁ ବଞ୍ଚିତ ହେଇଚ. ସେଥିପାଇଁ ଭଗବାନ କ’ଣ କରିଛନ୍ତି ।
ମାଆ: ତାପରେ ମୁଁ ଆଉ ପାରିବିନି ।
ମୁଁ – ମୁଁ ଯଦି ନ ପାଇବି ତାହେଲ କ’ଣ କରି ବସିବି, ସତ କଥା ମୁଁ ନିଜକୁ ଶେଷ କରିଦେବି ।
ମାଆ ମୋ ପାଟିକି ଚାପି ଧରିଲା । ମାଆ: ନାହିଁ ବାବା, ଏପରି କଥା କହିବୁ ନାହିଁ ।
ମୁଁ ମାଆକୁ କୋଳ ଉପରେ ବସେଇଲି । ମୁଁ – ମାଆ, ସତ କହିଲ, କାଲି ମୁଁ ତୁମକୁ ସୁଖ ଓ ଆନନ୍ଦ ଦେଇଛି କି ନାହିଁ ।
ମାଆ: ନାଇଁ,କାଲି ଯେଉଁ ସୁଖ ଓ ଆନନ୍ଦ ମୋତେ ମିଳିଚି, ଏପରି ସୁଖ ଓ ଆନନ୍ଦ ମୋତେ କେବେ ମିଳି ନ ଥିଲା ।
ମୁଁ – ମାଆ, ମୁଁ କେବେ ବି ବାହା ହେବିନି; କେବଳ ତୁମକୁ ଗେହିଁବି । ଅନ୍ୟ ସ୍ତ୍ରୀ ମୋର ଦରକାର ନାହିଁ ।
ମାଆ: କାହିଁକି ?
ମୁଁ – ତମକୁ ନ ଗେହିଁ ମୁଁ କିଛି କରିବିନି ।
ମାଆ: ଆଚ୍ଛା, ଠିକ ଅଛି । ରାତିରେ ଆମେ ହେବା, ଏଥର ଖାଇ ଦେଏ ।
ମୁଁ ମାଆର ଦୁଧ ଯୋଡ଼ାକୁ ଧରି ଚିପୁ ଚିପୁ କହିଲି – ଏବେ ଏହି ଠାରେ ବସି ଥରେ ଭଲ କରି ଗେହିଁବି । ତାପରେ...
ମାଆ ଉଠି ପଡ଼ିଲା । ମାଆ: ମୁଁ ପାରିବିନି । ମୋତେ ଲାଜ ଲାଗୁଚି । ବୁଝିଲୁ ।
ମାଆକୁ କୋଳକୁ ଉଠେଇ ତା ରୁମକୁ ନେଇଗଲି । ଡୋର ବନ୍ଦ କରି ମାଆକୁ ଲଙ୍ଗଳା କରି ମୁଁ ଲଙ୍ଗଳା ହୋଇ ପଡ଼ିଲି ।
ମୁଁ – କାହାକୁ ଲାଜ କରୁଛୁ ମାଆ, ତୋତେ କୋଳରେ ବସେଇ ଗେହିଁବି ।
ମୁଁ ବେଡ଼ ଉପରେ ବସି ମାଆକୁ ମୋ କୋଳରେ ବସେଇ ବାଣ୍ଡକୁ ତା ବିଆ ଭିତରେ ପୁରେଇ ଦେଲି ।
ମାଆ: ତୋ ମୁହଁରେ ମୁଁ ମନାକରି ପାରୁନି ।
ମାଆ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ତା ଅଣ୍ଟାକୁ ହଲେଇଲା । ମୁଁ ଦୁଧ ଚିପିଲି ଓ ଚୋଷିଲି । ହଠାତ୍ ମାଆ ମୋବାଇଲ ରିଙ୍ଗ ହେଲା । ମାଆ ଅଟକି ଗଲା । ମୁଁ ମୋବାଇଲ ଉଠେଇ ଦେଖିଲି ବାପାଙ୍କ କଲ୍ । ମାଆ ଉଠି ପଳେଇବା ପାଇଁ ଚାହୁଁଥିଲା । ମୁଁ ତାକୁ ଜାବୁଡ଼ି ଧରିଲି ।
ମୁଁ – ଫୋନ ଧର ।
ମାଆ ଫୋନ ଧରି କମ୍ପିଲା କଣ୍ଠରେ କହିଲା: ହାଲୋ ।
ମା ସ୍ପିକର ଭଲ୍ୟୁମ ବଢ଼େଇ ଦେଲା । ବାପା – କିପରି ଅଛ ?
ମାଆ: ଭଲ ଅଛି ।
ବାପା – ବାବୁ କୋଉଠି ଅଛି ?
ମାଆ:ଏଇଠି ବସିଚି ।
ବାପା – ତାକୁ ଫୋନ ଦିଅ ।
ମୁଁ ମାଆ ହାତରୁ ମୋବାଇଲ ନେଲି । ମୁଁ – ବାପା, କୁହ ।
ବାପା – ଭଲ ଅଛୁ ତ ବାବା ।
ମୁଁ – ହଁ ।
ବାପା – ଏ ମାସରେ ମୁଁ ଯାଇ ପାରିବି ନାହିଁ । ଆର ମାସକୁ ଯିବି ।
ମୁଁ କହିଲି – ଠିକ୍ ଅଛି ।
ବାପା – ଟଙ୍କା ବ୍ୟାଙ୍କରେ ଜମା କରି ଦେଇଛି । ତୁ ଉଠେଇ ନେବୁ । ଆଉ ହଁ, ମାଆ ପ୍ରତି ଖିଆଲ ରଖିବୁ ।
ମୁଁ – ମାଆ କଥା ତୁମକୁ ଆଉ ଭାବିବା ପାଇଁ ପଡ଼ିବନି । ମୁଁ ମାଆର ସବୁ କଥା ପାଇଁ ଖିଆଲ ରଖିଚି । ମାଆର କିଛି ଦୁଃଖ ନାହିଁ । ଏଥର ରଖୁଚି ।
ବାପା – ତୋ ମାଆକୁ ଦେଏ ।
ମାଆ: ହେଲୋ ।
ବାପା - ପୁଅକୁ ବଶକରିଲୁଣି କି?
ମାଆ – ତମେ କି କଥା କୁହ । ମୁଁ ଭଲ ଅଛି । ତମେ ଭଲ ଅଛ ତ ?
ବାପା – ହଁ । ତମେ ବାବୁ ଉପରେ ଲକ୍ଷ୍ୟ ରଖ । ସେ ଯେପରି ବିଗିଡ଼ି ନ ଯାଏ ।
ମାଆ: ଏଥର ସେ ଘରେ ରହିବ, ବାହାରକୁ ଯିବ ନାହିଁ ।
ବାପା- ଠିକ୍ ଅଛି, ବାଏ ।
ମାଆ: ବାଏ ।
ମାଆ ମୋବାଇଲ ବନ୍ଦ କଲା ।
ମାଆ: ଦୁଷ୍ଟ, ଏପରି କଥା କିଏ କହେ । ସେ କ’ଣ ଭାବିଥିବେ କିଏ ଜାଣେ?
ମୁଁ - ବାପା କ’ଣ ଜାଣିଥିବେ ସେକଥା ମୁଁ ଜାଣିନି । କିନ୍ତୁ,ଏ କଥା ଜାଣି ନ ଥିବେ ଯେ ମୁଁ ତମ ବିଆରେ ବାଣ୍ଡ ପୁରେଇ ବସିଚି ।
ମାଆ ମୋତେ ଜାବୁଡ଼ି ଧରିଲା ।
ମାଆ: ଶୀଘ୍ର ତୋ ବୀର୍ଯ ଛାଡ଼େ, ମୁଁ ଆଉ ସମ୍ଭାଳି ରହି ପାରୁନି । ତୁ କି ଯାଦୁ ଜାଣିଚୁ କିଏ ଜାଣେ ।
ମୁଁ - ନାଇଁ ମାଆ, ତୁ ସବୁ । ତୁ ନ ଦେଲେ କ’ଣ ହୁଅନ୍ତା? କହ ।
ମାଆ: ଏଇ ସୁନା, ଦୁଇ ଦିନ ପରେ ତୋ ବାପା ପରି ମୋତେ ତୁ ଭୁଲି ଯିବୁନି ତ?
ମୁଁ – ମାଆ ମୁ ତୋତେ କଥା ଦେଉଛି, ତୋ ଅନୁମତି ବିନା ମୋ ବାଣ୍ଡ ଆଉ କୋଉ ବିଆରେ ପଶିବ ନାହିଁ । ହେବ ତ?

-ଶେଷ-